The role of general and specific attitudes in predicting travel behavior - A fatal dilemma?

نگرش ها به طور فزاینده ای در تحقیقات رفتار رفت و آمد برای کمک به توضیح و پیش بینی رفتار سفر استفاده می شود. در چنین مطالعات، همبستگی تجربی بین نگرشها و رفتارها به طور عادی به عنوان اثرات علیت شناخته شده است، که راه را برای مداخلات سیاستی با هدف تغییر نگرش و در نتیجه، رفتار نهایی، راه میاندازد. این مقاله به یک کار تازه و رو به رشدی می انجامد که بر اساس مبانی لرزان که این مفهوم سازی رفتار نگرش-رفتاری را نشان می دهد، اشاره می کند. در مقایسه با کار قبلی در این راستا، ما بین نگرش های عمومی و نگرش های خاص تمایز قائل هستیم و ما در مورد پتانسیل و محدودیت های آنها در توضیح و پیش بینی رفتار مسافرت مطالعه می کنیم. ما ساختار و تجربی مجموعه ای از فرضیه ها را تایید می کنیم که بیان می کند که هیچ یک از این دو نوع نگرش قادر به ارائه شواهد تجربی برای تأثیرات علیت نگرش بر رفتار نیستند. نگرش عمومی، که مزیت آن نسبتا رفتارهای در حال مطالعه نسبت به خود را دارد، فقط یک تجربه تجربی ضعیف با رفتارهای رفتاری خاص دارد. نگرش های خاص نسبت به این رفتارهای مسافرتی بر این مشکل غلبه می کند، زیرا آنها به شدت با رفتار ارتباط دارند، اما این به هزینه های شدید در بی نظمی می رسد؛ به عبارت دیگر، رابطه علی با رفتار خاص به نگرش خاص، به طور قابل توجهی قویتر از اثر متضاد است. در ترکیب، یافته های ما نشان می دهد که برای تعیین و اندازه گیری متغیرهای نگرشی که دو معیار لازم برای استنتاج علت را برآورده می کنند، بسیار دشوار است، اگر غیرممکن است: همبستگی تجربی و بی نظمی. محققان و سیاست گذاران حمل و نقل به احتمال زیاد به اهداف وسیع دست می یابند.