Designing technology for spatial needs: Routines, control and social competences of people with autism

در طول سالها، ارتباط بین تکنولوژی و افرادی که مبتلا به اوتیسم بودند، عمدتا در یک مدل پزشکی قرار گرفته است، که در آن تکنولوژی عمدتا به منظور کاهش کسری بودجه و کمک به غلبه بر محدودیت ها کمک می کند. این طرح های متنوعی را ارائه می دهد که به منظور بهبود کار و رفتار روزانه افراد مبتلا به اوتیسم طراحی شده است. در این مقاله، ما می خواهیم رویکرد دیگری را با پیشنهاد پدیده شناختی از تجارب زندگی اوتیستیک، که می تواند نتایج حاصل از مدل پزشکی را یکپارچه سازد، ارائه می دهد و یک دیدگاه شخصی اول ارائه می دهد. در مورد اوتیسم دقیق تر، با اتخاذ یک رویکرد شناختی به شهرنشینی، ما می خواهیم کشف کنیم که چگونه افراد مبتلا به اوتیسم فضایی که آنها در آن زندگی می کنند را مفهوم و تجربه می کنند. برای این منظور، ما 12 بزرگسال با تشخیص اوتیسم مصاحبه کردیم و از آنها خواستیم تا حرکات روزمره و فعالیت های زندگی شهری خود را بازنویسی کنند. بر اساس یافته های تحقیق، ما سه فضایی را مشخص کردیم که زندگی آنها را مشخص می کند و مجموعه ای از ملاحظات طراحی را برای پشتیبانی از مداخلات فناوری برای رفع نیازهای فضایی خود ارائه می دهد. سپس، در طی یک جلسه طراحی، مفهوم سازی ما و همچنین طرح های طراحی ما را توسعه دادیم، و تصویری دقیق تر از نحوه ایجاد فضای به صورت ذهنی توسط افراد مبتلا به اوتیست ارائه می شود.