Current progress of tacrolimus dosing in solid organ transplant recipients: Pharmacogenetic considerations

تاکرلوموس برای جلوگیری از رد حاد مؤثر است، اما همچنین بسیار سمی است و دارای تغییرات درونی و بین فردی در بیماران پیوند شده است. تنوع ژنتیکی و سایر عوامل بر پاسخ فرد به درمان تاکرولیموس تاثیر می گذارد. بنابراین، حتی اگر نظارت بر داروهای درمانی به طور جهانی اعمال شود، رد و سمیت هنوز ادامه دارد. اگر چه اقدام مناسب در زمینه تغییرات دارویی زایی، پایه و اساس است برای تزریق دقیق ترولیوزیس، در حال حاضر موانع زیادی برای ترجمه آن به عمل بالینی وجود دارد. ژنوتیپ پیشگیرانه به ندرت به دلیل دلایل عملی و مالی انجام می شود. با این حال، به عنوان هزینه ترتیب به طور مداوم به سقوط، امکان سنجی تمام ژنوتیپ های عملیاتی بالینی را فراهم می کند و در طول عمر خود بیمار را در اختیار اطالعات مربوطه قرار می دهد، که در نتیجه، با تسهیل الگوریتم های دوز ساختاری (به عنوان مثال، مدل ها) و پشتیبانی تصمیم گیری بالینی. در این بررسی ما چالش های فعلی و فرصت های ترجمه اطلاعات داروی زاویۀ تاکرولیموس را در محیط های بالینی مورد بحث قرار می دهیم.