Consent

به لحاظ اخلاقی، "رضایت" اجازه می دهد تا یک بیمار مستقل به تعیین اینکه چه درمان آنها را قبول یا رد خواهد کرد. قانون مربوط به رضایت پزشکی از این نوع خودکفایی محافظت می کند و اجازه می دهد تصمیمات درمان برای بیمارانی که نمی توانند برای خود تصمیم بگیرند، انجام می شود. موافقت نامه معتبر است اگر به طور داوطلبانه توسط یک بیمار صالح داده شده و براساس اطلاعاتی که به آنها ارائه شده است. اطلاعات در مورد آنچه انجام می شود و چرا، و چه خطرات پیش بینی شده و پیامدهای درمان ارائه می شود، ارائه شده است. متهم در مورد پزشکان توضیح می دهد که خطرات مادی که برای بیمار قابل توجه است. بیماران صالح درک می کنند، به یاد می آورند و از اطلاعاتی که به آنها داده شده است، برای رضایت یا رد درمان استفاده می کنند. بیماران کمبود ظرفیت توسط قانون توانایی ذهنی سال 2005 محافظت می شوند که به این معنی است که تصمیمات درمان پزشکی که توسط اشخاص ثالث (پزشکان، پروکسی ها یا دادگاه ها تعریف شده اند) هر دو لازم و در بهترین منافع بیمار، در غیاب یک پیش نویس پیشنهادی معتبر . موافقت با کودکان، زنان باردار، بیماران روانی، شرایط اضطراری و تدریس نیاز به توجه خاص دارد.