Recognizing farmers' practices and constraints for intensifying rice production at Riparian Wetlands in Indonesia

با وجود مناطق بزرگ آن، تالاب ساحلی در اندونزی مورد استفاده قرار نگرفته است. شدت فعالیت های کشاورزی در این تالاب بسیار کم بود به طور عمده به دلیل دو افراطی نامطلوب، از جمله وقوع غیر قابل پیش بینی از سیل در فصل بارندگی و خشکسالی در فصل خشک. به عنوان راه حل برای این مشکلات، فناوری های مرتبط، مقرون به صرفه و قابل قبول مورد نیاز است. فن آوری ها باید براساس نیازهای واقعی، ترجیحات و ظرفیت جذب کشاورزان کوچک، برای اطمینان از پذیرش، توسعه یابد. هدف از این مطالعه بررسی نیازها، ترجیحات و ظرفیت جذب کشاورزان کوچک از طریق مشاهده مستقیم بر شیوه های کشاورزی و گفت و گو در مورد محدودیت ها در تشدید تولید مواد غذایی در تالاب های شبه جزیره اندونزی است. این مطالعه در پنج روستای اکوسیستم تالاب ساحلی در جنوب سوماترای اندونزی از ژانویه تا ژوئن 2016 انجام شد. این پژوهش کیفی در دو مرحله انجام شد: روش بدون نظریه پردازی بدون پیش شرط آغاز شد؛ پس از آن، به دنبال پرسشنامه هدایت نظرسنجی. نتایج این تحقیق نشان داد که مشاهده دقیق فعالیت های کشاورزان و گفت و گو بر محدودیت ها در تشدید تولید غذا می تواند نیازها، ترجیحات و ظرفیت جذب کشاورزان کوچک را نشان دهد. شیوه های کشاورزان مشاهده شده شامل تهیه زمین و بهبود کیفیت خاک، آماده سازی گیاهان، پیوند، مدیریت محصول و برداشت محصول می باشد. گفتوگوها نشان داد که محدودیت غیر قابل کنترل، اما به شدت مورد نیاز کشاورزان کوچک در تشدید تولید غذا، راه حل تکنولوژیکی برای ناامنی و غیرقابل کنترل طبیعی سیلاب و خشکسالی در تالاب های ساحلی بود. مداخله دولت برای ساخت زیرساخت های مدیریت آب در تالاب های شبه جزیره ای، یعنی سیستم لهستانی، انتظار می رود.