دانلود مقالات ISI درباره نوع دوستی + ترجمه فارسی

نوع دوستی (Altruism) یعنی کمک کردن به دیگران و انجام کارهای نیک برای افراد دیگر. در وهله‌ اول نوع دوستی یعنی مبارزه با خودخواهی؛ یعنی اگرخوددوستی، به معنای خودخواهی و خودشیفتگی، بر ما غلبه کند، دیگران را نادیده خواهیم گرفت؛ پس اولین قدم برای نوع ‌دوستی کنارگذاشتن خودخواهی است. نوع ‌دوستی یعنی انجام وظیفه‌ بدون چشمداشت. درحقیقت نوع بشر و بزرگ‌تر از آن، ساکنان این کره خاکی، جاندار یا بی‌جان، در قبال یکدیگر وظایفی دارند که باید آن‌ها را انجام دهند؛ چه با آن‌ها مقابله‌‌ به‌ مثل بشود و چه نشود؛ به بیان ساده‌تر، درصورتی‌که بتوانیم لزوم انجام این وظایف را نسبت به کل موجودات درک کنیم، آن‌وقت نوع‌ دوست خواهیم بود. نوعدوستی اساسا یک ارزش والای اجتماعی و یک تکلیف اخلاقی اجتماعی است که تضعیف آن، می تواند منجر به اختلال رابطه ای در جامعه گردد. برخی اندیشمندان با تمرکز بر تاثیر موقعیت (اجتماعی) بر بروز رفتار نوعدوستانه، نوعدوستی را ناشی از ویژگی های محیطی و ساختار شهری می دانند. به عبارت دیگر با افزایش جمعیت و پیچیده تر شدن روابط اجتماعی، تمایل به انجام رفتارهای نوعدوستانه، کاهش می یابد. برخی نظریه پردازان در تبیین رفتارهای نوعدوستانه به نقش هنجارهای اجتماعی اشاره می کنند و معتقدند، رفتارهای نوعدوستانه، ریشه در میزان درونی سازی هنجارهای تقابل، انصاف ومسئولیت اجتماعی دارد. آلوین گولدنر تقابل را یک هنجار اجتماعی و یک قاعده جهانی می داند که می تواند برانگیزاننده نوعدوستی باشد. بر اساس این هنجار، باید محبت های دیگران را با محبت، باز پس دهیم. به تعبیر دیگر باید به کسانی که به ما کمک کرده اند کمک کنیم و اگر می خواهیم دیگران به ما کمک کنند باید درحق آنها محبت کنیم. هنجار انصاف، قاعده ای است که بر اساس آن باید در یک رابطه اجتماعی، برابر با آن چه هزینه کرده ایم منفعت کسب کنیم. در قالب این هنجار،‌ به کسانی که برای جامعه زحمت کشیده اند اما منفعت مناسب دریافت نکرده اند، کمک می کنیم و به کسانی که خوشان مسئول گرفتاری خودشان هستند کمک نمی کنیم. بر مبنای این هنجار است که افراد به گدایان، معتادان و الکلی ها کمک نمی کنند چرا که معتقدند آنها خودشان مسئول بوجود آمدن این مشکلات هستند. اما در جامعه، هنجار فراگیر دیگری وجود دارد که مسئولیت اجتماعی نامیده می شود. مسئولیت اجتماعی، هنجاری است که بر اساس آن باید به افرادی که نیازمند هستند، مخصوصا کسانی که به کمک ما وابسته اند، بدون هیچ چشمداشتی، کمک کرد. رفتار نوعدوستانه پیش از هر چیز مستلزم آگاهی از وضعیت های اضطراری است. طبیعی است که ما فقط در صورتی می توانیم به دیگران کمک کنیم که بدانیم آنان واقعاً به کمک نیازمندند. دومین مرحله این مدل، تحریک هیجانی است. حالت های اضطراری به لحاظ فیزیولژیکی تحریک کننده اند. طبیعی است که تا فرد به لحاظ فیزیولژیکی تحریک نشده باشد، دست به هیچ اقدامی نخواهد زد. صرف تحریک، برای تصمیم گیری به مداخله یا عدم مداخله کفایت نمی کند و لازم است این تحریک، تفسیر گردد. چهارمین مرحله مدل، محاسبه هزینه - پاداش است که طی آن فرد به طور شناختی، هزینه ها و پاداش های مداخله یا عدم مداخله را بررسی می کند. افرادی که در روابط اجتماعی، تحلیل هزینه - پاداش مادی می کنند، کمتر تمایل به رفتار نوعدوستانه دارند چرا که رفتار نوعدوستانه معمولا با پاداش مادی همراه نیست. فرد با لحاظ کردن کلیه جوانب به تصمیم گیری می رسد که رفتار نوعدوستانه انجام دهد یا نه.