دانلود مقالات ISI درباره داروهای ضدصرع + ترجمه فارسی

داروهای ضدصرع (antiepileptic drug): اکثر بیماران مبتلا به صرع با مصرف داروهای ضدصرع حملاتشان کنترل می گردد. برخی از این داروها به مدت چندین سال است که مورد استفاده قرار می گیرد اما بعضی از آنها اخیراً کشف شده و به تازگی در اختیار بیماران قرارداده شده است. بعضی از شایعترین داروهایی که امروزه در درمان صرع مصرف می شود مدتهای زیادی از کشف و استفاده از آنها می گذرد و به اوایل قرن بر می گردد. این داروها عبارتند از: کاربامازپین، کلونازپام، اتوسوکسیماید، فنوباربیتال، پفنی توئین، پریمیدون، سدیم والپروات. کاربامازپین در دهه ۱۹۵۰ میلادی کشف شد و برای درمان صرع پارسیل و حملات تونیک کلونیک مؤثر و نسبتاً بی خطر می باشد. با اینحال، این دارو می تواند صرع کوچک و پرشهای عضلات را بدتر نماید. گاهی اوقات ممکن است بدن بیماران با خوردن این دارو دچار کهیر بشود و یا اینکه یاعث اختلال در سلولها و یا گلبولهای خونی آنها بشود. صورت وقوع چنین عوارضی، بیمار باید مصرف این دارو را متوقف نماید. مصرف زیاد داروی کاربامازپین می تواند باعث دوبینی (مشاهده دوتایی اشیا)، تهوع، سردرد و خواب آلودگی شود. نام تجارتی این دارو، تگرتول (Tegretol) می باشد. هنگامی که داروهای جدید ضدصرع برای اولین بار عرضه شدند، آنها را بر روی بیمارانی که دارای صرع کنترل نشده بودند امتحان کردند و از آنها بعنوان یک داروی اضافی در درمان صرع استفاده نمودند. اگر موفقیت آنها در درمان صرع ثابت می شد، اجازه می گرفتند که از آنها استفاده نمایند. با این حال، بعضی از داروهای ضدصرع جدید که در درمان انواع صرع مؤثر هستند هنوز اجازه آنها از طرف مقامات دارویی صادر نشده است. پزشکان می توانند از این داروها تحت شرایطی تجویز نمایند، اما معمولاً آنها این مسئله را ابتدا با بیمار در میان می گذارند. این داروها عبارتند از: گاباپنتین، لاموتریگین، توپیرامیت، تیاگابین، ویگاباترین. درحال حاضر،داروی گاباپنتین (Gabapentine) فقط این اجازه را گرفته است که در درمان صرع پارسیل همراه با سایر دراوهای ضدصرع مصرف شود. این دارو عوارض جانبی کمی دارد اما مصرف مقادیر زیاد آن می تواند باعث بروز سرگیجه، لرزش و خواب آلودگی شود. در بعضی از بیماران هم تعداد تشنج ها افزایش پیدا می کند. این دارو همچنین باعث افزایش وزن نیز می شود. داروهایی هم وجود دارند که درا بتدا برای درمان سایر بیماریها استفاده می شدند اما بعدها مشخص شد که می توان از آنها در درمان صرع نیز استفاده نمود (برای مثال داروهای ادرار آور، ضداضطراب و ضدافسردگی). این داروها عبارتند از: استازولامید، کلوبازام، دیازپام. داروی استازولامید یک داروی ادرارآور (مدر) می باشد یعنی با خوردن این دارو، ادرار بیمار افزایش می یابد. از این دارو عمدتاً در درمان بیماری گلوکم (آب سیاه چشم) استفاده می شود. با این حال گاهی اوقات بعنوان یک داروی کمکی در درمان صرع هم از آن استفاده می گردد که می تواند بسیار هم در این موارد مؤثر باشد. مشکل اصلی در استفاده از داروی استازولامید این می باشد که در بعضی از بیماران بعد از چند ماه که از مصرف آن بگذرد دیگر اثر چندانی نخواهد داشت. همچنین این دارو می تواند باعث قرمز شدن پوست شود. سایر عوارض جانبی مهم این دارو عبارتند از: تشنگی بیش از حد، گزگز دستها و پاها، خستگی و از بین رفتن اشتها.