دانلود مقالات ISI درباره همکاری + ترجمه فارسی

واژه همکاری (cooperation) را نخستین بار رابرت اوون انگلیسی در مقابل واژه رقابت Competition به کار برد. سپس صاحب نظران و مصلحان اجتماعی این کلمه را با مفاهیم و کارکردهای متفاوتی به کار بستند، تا جایی که مقوله نهضت همکاری Movment cooperation و حتی همکاری گرایی Cooperatisme در نظریه های اقتصادی – اجتماعی، جایگاه ویژه ای یافت. اتحادیه بین‌المللی همکاری در سی و یک مین کنگره خود که در سال ۱۹۹۵ در منچستر برگزار گردید، سازمان‌همکاری را این گونه تعریف کرده است: «سازمان همکاری، اجتماع مستقل افرادی است که به منظور تأمین نیازها و اهداف مشترک اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خود از طریق اداره و نظارت دموکراتیک مؤسسه ای با مالکیت جمعی، با همدیگر به نحو اختیاری توافق نموده‌اند. » به طور کلی تاریخچه تعاون در جهان را از نظر اقتصادی، به دو دوره تقسیم کرد: دوره اول از اغاز زندگی اجتماعی انسان شروع می شود و از قرن پانزدهم میلادی به تدریج تحول می پذیرد تا این که به شکل کنونی درمی آید. دوره دوم با انقلاب صنعتی و انقلاب فرانسه، قرن هیجدهم میلادی شروع می شود که دارای تعریفی مخصوص به دوران خود است، بنابراین دوره اول را عصر تعاون اجتماعی و دوره دوم را اصل تعاون صنعتی یا علمی می نامند. در مورد تاریخچه تعاون در ایران، آغاز همکاری رسمی در ایران را می توان به تصویب قانون تجارت ایران در سال ۱۳۰۳ خورشیدی دانست که موادی از این قانون به بحث در مورد تعاونی های تولید و مصرف پرداخته بود. اما از لحاظ تشکیل و ثبت فعالیت تعاونی های رسمی می توان سال ۱۳۱۴ را آغاز فعالیت تعاونی ها در ایران دانست: زیرا در این سال توسط دولت اقدام به تشکیل نخستین شرکت همکاری روستایی در منطقه داود آباد گرمسار گردید. شرکت تعاونی راچدیل انگلستان در پی بروز بحران های ناشی از انقلاب صنعتی و حاکمیت سرمایه و سرمایه داری بر ارزش های انسانی، توسط ۲۸ نفر در سال ۱۸۴۴ میلادی تشکیل شد. که نظریه و روش های کار آنها سرمشقی برای تشکیل شرکت های تعاونی در دنیا قرار گرفت و تا امروز در سراسر دنیا این اصو ل ارزش و اعتبار خود را حفظ کرده و بنام اصول مکتب شرکت های تعاونی راچدیل شناخته شده است اتحادیه بین‌المللی همکاری در سال ۱۹۹۵ میلادی با تصویب بیانیه جدید هویت همکاری مشتمل بر اصول اصلاح شده تعاون، یکصدمین سالگرد خود را برگزار نمود. این اصول عبارت‌اند از: ۱- عضویت داوطلبانه و آزاد. ۲- نظارت دموکراتیک اعضا. ۳- مشارکت اقتصادی اعضا. ۴- استقلال و عدم وابستگی. ۵- آموزش، تربیت و اطلاع رسانی. ۶- تعاون بین تعاونی ها. ۷- توجه ویژه به جامعه.