دانلود مقالات ISI درباره دیابت قندی + ترجمه فارسی

دیابت قندی(به انگلیسی: Diabetes Mellitus)یک اختلال سوخت و سازی (متابولیک) در بدن است. در حالت طبیعی، غذا در معده تبدیل به گلوکز یا قند خون می شود. قند از معده وارد جریان خون می شود. لوزالمعده (پانکراس) هورمون انسولین را ترشح می کند و این هورمون باعث می شود قند از جریان خون وارد سلول های بدن شود. در نتیجه مقدار قند خون در حد نرمال و متعادل باقی می ماند در این بیماری توانایی تولید هورمون انسولین در بدن از بین می‌رود یا بدن در برابر انسولین مقاوم شده و بنابراین انسولین تولیدی نمی‌تواند عملکرد طبیعی خود را انجام دهد. نقش اصلی انسولین پایین آوردن قند خون توسط سازوکارهای مختلف است. دیابت دو نوع اصلی دارد. در دیابت نوع یک، تخریب سلول‌های بتا در پانکراس منجر به نقص تولید انسولین می‌شود و در نوع دو، مقاومت پیش رونده بدن به انسولین وجود دارد که در نهایت ممکن است به تخریب سلول‌های بتای پانکراس و نقص کامل تولید انسولین منجر شود. در دیابت نوع دو مشخص است که عوامل ژنتیکی، چاقی و کم‌تحرکی نقش مهمی در ابتلای فرد دارند. دیابت قندی نوعی بیماری است که در اثر افزایش غلظت گلوکز خون ایجاد می‌گردد که این افزایش گلوکز در اثر نبود انسولین در خون یا نقصان گیرنده‌های انسولین در سلولهای جذب کننده گلوکز، بوجود می‌آید. این بیماری حالت ارثی و اکتسابی دارد. این بیماری دیابت فامیلی بوده و حدود 2 درصد مردم در جهان به آن مبتلا هستند. در این بیماران افزایش گلوکز به قدری است که از آستانه کلیوی گذشته و لذا نمی‌تواند مجددا جذب گردد. بنابراین در ادرار قند (Glocosuria) مشاهده می‌گردد. افزایش فشار اسمزی در ادرار سبب افزایش دفع آب یا همان ادرار (Polyuria) شده است. در دیابت با اینکه مقدار گلوکز خون زیاد است، ولی ذخیره گلیکوژن کم شده، لیپیدها و پروتئینها می‌سوزند، لذا شخص دیابتی دائما احساس گرسنگی می‌کند و پرخور (Polyhagia) می‌باشد. انواع دیابت: دیابت وابسته به انسولین یا تیپ 1: دیابت تیپ 1 به علت تخریب سلول های تولید کننده انسولین (سلول های بتای پانکراس) توسط سیستم ایمنی رخ می دهد. افراد مبتلا به دیابت تیپ 1 تولید انسولین ندارند و باید با تزریق انسولین، قند خون خود را کنترل کنند. دیابت تیپ 1 اغلب در افراد با سن کمتر از 20 شروع می شود، اما ممکن است در هر سنی رخ دهد. دیابت ملیتوس یا تیپ 2: بر خلاف افراد مبتلا به دیابت تیپ 1، افراد مبتلا به دیابت تیپ 2 انسولین تولید می کنند. با این حال، انسولینی که پانکراس آنها ترشح می کند یا کافی نیست و یا بدن نسبت به انسولین مقاوم است. هنگامی که انسولین کافی وجود ندارد و یا انسولین بطور مناسب در بدن استفاده نگردد، گلوکز نیز نمی تواند به سلول های بدن وارد و مصرف شود. دیابت تیپ 2 شایع ترین فرم دیابت است که نزدیک به 18 میلیون آمریکایی را به خود مبتلا کرده است. علی رغم این که بسیاری از این موارد قابل پیشگیری است، عوارض دیابت برای بالغین، مانند نابینایی، قطع عضو غیر ضربه، و نارسایی مزمن کلیه و نیاز به دیالیز همچنان بعنوان عامل اصلی پابرجاست. دیابت نوع 2 معمولا در افراد بالای 40 سال که اضافه وزن دارند رخ می دهد، اما می تواند در افرادی که اضافه وزن ندارند هم رخ دهد. گاهی اوقات، در کودکان و نوجوانان نیز به دلیل افزایش شیوع چاقی در آنها، دیابت تیپ 2 بروز می کند. برخی از افراد می توانند این نوع دیابت را با کنترل وزن، رژیم غذایی و ورزش منظم مدیریت کنند. برخی نیز ممکن است نیازمند استفاده از دارو هایی باشند تا بدنشان از انسولین بهتر استفاده کند یا در نهایت مجبور به استفاده از انسولین تزریقی می باشند. پس شخص دیابتی دارای سه علامت پرخوری، عطش زیاد و تکرار ادرار می‌باشد. در این حالت به علت اینکه لیپیدها در بتا _ اکسیداسیون تجزیه می‌شوند، سرانجام استیل کوآنزیم A به مقدار زیاد حاصل می‌نمایند. این ترکیب در سنتز اجسام ستونی وارد شده و اجسام ستونی در خون و ادرار دیده می‌شوند. کاتیونها همراه ترشح آنیونی اجسام ستونی، خنثی و از محیط خارج شده و در نتیجه یک ستواسیدوز حاصل می‌شود و بیمار به حالت اغما و مرگ می‌رود. اغلب سندورمهای حاد دیابتی، در اثر نقصان انسولین بوده که آن را دیابت وابسته به انسولین گویند و با تجویز انسولین قابل کنترل می‌باشد.