دانلود مقالات ISI درباره مصرف ماده خشک + ترجمه فارسی

مصرف ماده خشک عبارت است از مقدار مواد خوراکی مصرف شده توسط دام به استثنای محتوای رطوبت. ماده خشک مصرفی (DMI) اساساً روشی استاندارد در ارزیابی مقدار خوراک مصرف شده ی یک یا گروهی از گاوها در یک مرحله خاص از دوره ی شیردهی می باشد. این موضوع به وزن ماده ی آلی وارد شده به بدن در برابر کل رطوبتی که از آن حذف می شود، اشاره دارد. اساساً مواد مغذی می توانند در فرآیندهای بیولوژیکی مثل تولید شیر مورد استفاده قرار گیرند. از نقطه نظر تولید، ارتباط بین DMI و تولید شیر یک مسئله حیاتی برای حداکثر کردن شیر و بهره وری است. با این حال، پیامدهای به حداکثر رساندن مصرف ماده خشک، به مراتب فراتر از تولید شیر است. کم شدن DMI در زمان زایمان و به حداکثر رساندن DMI در طول شیردهی سنگ بنای مدیریت کمبود انرژی در اوایل دوره شیردهی است، که به نوبه خود تأثیر قابل توجهی بر وقوع بیماری های متابولیک، تولد گوساله و نهایتاً قابلیت زنده ماندن دام می گذارد. گاوهای شیرده باید میزان بالایی ماده خشک (DM) مصرف نمایند تا تولید شیرشان کاهش نیابد. کاهش مصرف ماده خشک (DMI) منجر به کاهش تولید شیر، کاهش وزن بدن و کاهش عملکرد تولید مثل می شود. تحقیقات نشان داده است که به ازاء هر پوند افزایش مصرف ماده خشک، تولید شیر دو پوند افزایش می یابد. هر قدر میزان شیر تولیدی بیشتر باشد باید در مصرف ماده خشک دقت بیشتری به عمل آید. مهمترین عوامل موثر بر مصرف ماده خشک عبارتند از: 1- کیفیت علوفه؛ 2- تعادل مواد مغذی جیره؛ 3- روش خوراکدهی؛ 4- خوش خوراکی جیره؛ 5- میزان رطوبت جیره؛ 6- استرس های محیطی؛ 7-مدیریت خوراکدهی.