دانلود مقالات ISI درباره ایمونوهیستوشیمی + ترجمه فارسی

ایمونوهیستوشیمی (immunohistochemistry) یا بافت ‌شیمی ایمنی نام یک فرایند برای مکان‌ یابی پروتئین‌ها در یاخته ‌های یک بافت است. ایمونوهیستوشیمی (IHC) یک تکنیک اساسی است که در بسیاری از آزمایشگاه‌ها برای اهداف تشخیصی و پژوهشی استفاده می‌شود. در دهه‌های اخیر، توانایی تشخیص آنتی‌ژن‌ها در مقاطع بافتی به طور چشمگیری افزایش پیدا کرده است. ایمونوهیستوشیمی یک مکمل رایج در پاتولوژی، جهت تشخیص مرفولوژی (شکل‌شناسی)، تحقیقات پاتولوژی و مطالعه فرآیند پاتوژنز بیماری‌ها می‌باشد. تفسیر مناسب یک سنجش ایمونوهیستوشیمی از اهمیت بالایی برخوردار است. در این روش با استفاده از پادتنهای (آنتی‌بادی‌های) منوکلونال، پادگنهای (آنتی‌ژن‌های) یاخته‌ها شناسایی می‌شود. پیشرفت‌های چشمگیری در سال‌های اخیر در این شیوه انجام گرفته‌است و در حال حاضر به عنوان یکی از روش‌های تشخیصی مهم در شاخه پزشکی و به ‌ویژه دانش آسیب‌شناسی جای خود را باز کرده‌است. ایمونوهیستوشیمی ترکیبی از تکنیک‌های ایمونولوژی، بافت‌شناسی و بیوشیمیایی است که برای تشخیص اختصاصی اجزای (آنتی ‌ژن‌های پروتئینی) بافت‌ها، بواسطه آنتی‌بادی‌های کنژوگه شده از طریق یک واکنش آنتی‌ژن- آنتی‌بادی، استفاده می‌شود. تا سال 1941 تشخیص آنتی‌ژن‌ها در سطوح بافتی امکان‌پذیر نبود، و در این سال دکتر آلبرت کونز ابتدا این تکنیک ایمونوفلورسانس را مطرح، و سپس آنرا اجرایی کرد. در دهه‌های اخیر توانایی تشخیص آنتی‌ژن‌ها در برش‌های بافتی به سرعت بهبود و افزایش یافته است. ایمونوهیستوشیمی یک تکنیک رنگ‌آمیزی است که برای اندازه‌گیری کمی و کیفی میزان بیان آنتی‌ژن‌های پروتئینی در نمونه‌های بیولوژیک و بافتی، بواسطه اتصال آنتی‌بادی اختصاصی به آنتی‌ژن هدف، کاربرد دارد. در واقع ایمونوهیستوشیمی یک تکنیک اساسی می‌باشد، که در بسیاری از آزمایشگاه‌های دامپزشکی جهت اهداف تشخیصی و پژوهشی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این تکنیک به طور وسیعی در تشخیص ایمونوفنوتیپینگ تومور‌ها در پاتولوژی کاربرد دارد. ارزیابی ژن‌های اختصاصی بافت‌ها از طریق ایمونوهیستوشیمی، به طور قابل ملاحظه‌ای در طبقه‌بندی تومورها در هر یک از مراحل تشخیصی نقش دارد.