دانلود مقالات ISI درباره عفونت + ترجمه فارسی

عفونت (Infection) به معنی وجود یک موجود زنده در بدن است که علاوه بر تغذیه از بدن انسان در آن محیط خود را تکثیر نیز می کند. فردی که مبتلا به وجود ارگانیسم (جوانه) در داخل بدن است، به نام میزبان شناخته می شود. در حالی که جوانه و یا پاتوژن، ارگانیسم انگلی یا عامل عفونی نام گذاری شده است. عامل عفونی با زندگی در بدن انسان نه تنها آن را مستعمره خود می کند بلکه در آن تغذیه و تکثیر نیز خواهد کرد. هزینه این تغذیه و تکثیر برای میزبان به حدی است که ممکن است سلامت بدن او به خطر بیافتد. عامل عفونت می‌تواند انواع انگل، ویروس، پریون، باکتری، ویروئید و قارچ را شامل گردد. بدن میزبان بطور طبیعی به وسیله سیستم ایمنی، آغاز به مبارزه با عامل خارجی و عفونت‌زا می‌نماید و در مراحل آغازین، پدیده التهاب را به همراه دارد. تشخیص عفونت بصورت آنی ممکن نیست اما در صورت تردید پزشک به وجود عفونت، آزمایشهای خون، ادرار یا کشت خلط ریه گام ابتدایی خواهد بود. همچنین انجام رادیوگرافی سینه و آزمایش مدفوع به تشخیص عفونت کمک خواهد کرد. برای اطمینان از اینکه منشأ عفونت، مغز نیست، پزشک می‌تواند از مایع مغزی نخاعی(CFS) نمونه گرفته و آنرا مورد آزمایش قرار دهد. بدن همه ما همواره در حال تجربه عفونت است. اما سیستم دفاعی بدن اکثر این مهاجمان را دفع می کند. با این حال در بدن برخی از افراد استقرار عامل بیماری زا دراز مدت (مزمن) شده و منجر به عفونت مداوم می شود. اکثر عفونت های مزمن از ویروس ها، مانند هپاتیت یا هرپس ایجاد می شود. عفونت های باکتریایی نیز مزمن هستند اما احتمال ایجاد بیماری را در افراد دیابتی و کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند افزایش می دهند. گاهی اوقات بدن میزان دو ارگانیسم است که هر کدام در یک جای بدن زندگی کرده و محدوده مستعمره شان مجزا است. به عنوان مثال اکثرا مصرف آنتی بیوتیک باعث می شود تعادل باکتری های خوب در بدن از بین رفته و اجازه می دهد پاتوژن های بالقوه دیگر تکثیر شده و باعث ایجاد مشکلاتی شوند. بنا به تشخیص عامل عفونت‌زا، پزشک می‌تواند از آنتی بیوتیک (عفونت باکتریایی)، ضد ویروس ها (مانند آسایکلوویر)، ضد قارچها (مانندآمفوتریسین) یا ضد انگل (مانند مبندازول) استفاده نماید. بسته به شدت عفونت، پزشک می‌تواند نوع تجویز دارو را از خوراکی به تزریقی تغییر دهد. از راه‌های پیشگیری در مقابل شیوع عفونت می‌توان به شستشوی مداوم دستها، استفاده از دستکش در تماس با فرد عفونی، استفاده از ماسک در شرایط اپیدمی و جداسازی زباله‌های عفونی نام برد. عفونت های باکتریایی معمولا با قرمزی موضعی، حرارت بالا، التهاب (تورم) و درد همراه است. عفونت های باکتریایی بیش از عفونت های ویروسی دردهای موضعی ایجاد می کنند. به همین دلیل معمولا عفونت های باکتریایی گلو درد شدیدی در یک طرف گلو ایجاد می کنند. به همین خاطر در صورتی که درد فقط در یک گوش وجود دارد، معمولا پزشکان به عفونت باکتریایی شک می کنند. عفونت قارچی، عفونتی است که در یک بخش بدن و توسط قارچ ایجاد شده است. برخی از قارچ ها از طریق اسپورهای موجود در هوا که بسیار کوچک هستند و به وسیله استنشاق یا نشستن بر روی پوست تولید مثل می کنند. در مثال های ذکر شده عفونت های قارچی در ریه یا پوست شروع به رشد می کنند. عفونتهای ناشی از یک ویروس را عفونتهای ویروسی می گویند. طرق مختلف انتقال این ویروس ها عبارتند از: استنشاق ویروس (تنفس آن)، گاز گرفته شدن توسط حشرات آلوده و یا انگل، تماس جنسی.