دانلود مقالات ISI درباره لیگاند + ترجمه فارسی

لیگاند (به انگلیسی: Ligand) در شیمی به مولکول یا یونی گفته می‌شود که با فلز مرکزی پیوند برقرار کرده و ترکیب کمپلکس دهد. در شیمی پیوند، یک لیگاند یونی یا مولکولی (گروه تابع) است که به یک اتم مرکزی فلزی متصل می شود؛ تا یک ترکیب پیوندی را تشکیل دهد. رابطه میانی فلز و لیگاند به طور کل در بر دارنده یک یا بیشتر از یک جفت الکترون های لیگاند است. طبیعت پیوند فلز – لیگاند را می توان از پیوند با یون دسته‌بندی کرد. به علاوه؛ ترتیب پیوند فلز – لیگاند را می توان از یک تا سه دسته‌بندی کرد. لیگاندها همانند پایه و اساس لویس دیده می شود؛ اگرچه موارد کم یابی را می شناسیم که در بر دارنده «لیگاند» اسیدی لویس باشد. فلزات و شبه فلزات محدود به لیگاندهای موجود در همه شرایط محیط می باشند؛ اگر چه یون ها فلزی «عادی» گازی را می توان در خلاء بزرگ تولید کرد. لیگاندها در یک ترکیب بیانگر انفعالات اتم مرکزی می باشد؛ که سرعت های جابجایی لیگاند را در بر دارد، انفعالات خود لیگاندها و(redox) اکسایش و گزینش لیگاند توجه اساسی به بسیاری از نواحی کاربردی است که شیمی bioinorganic و دارویی، شیمی تجزیه همگن و شیمی زیست محیطی را داراست لیگاندها را می توان به راه های بسیاری دسته بندی کرد؛ وزن آن ها، سایز آن ها (حجم آن ها)، همان اتم های پیوندی و تعداد الکترون های دهنده به فلز ( لامسه ای). سایز یک لیگاند را زاویه مخروطی شکل آن بیانگر است. لیگاندهای تک دندانه ای این لیگاندها دو جفت تنها دارند، هر کدام از آن ها می توانند به یون فلزی مرکزی پیوند بخورند. دو مدل از این لیگاندها 1،2- دی آمینو اتان (نام قدیمی: اتیلن دی آمین که اغلب به اختصار آن را " اِن " (en) می نامند) و یون اتان دیونات (نام قدیمی: اُکسالات). در یون اتان دیونات، جفت های تنهای بیش تر از دو جفت تنهای نشان داده شده، وجود دارند؛ اما ما به این دو جفت تنها علاقه داریم. می توانید این گونه تصور کنید که اگر لیگاندهای دو دندانه ای مثل یک هدفون در نظر گرفته شوند، جفت های تنها روی هر گوشی هدفون حمل می شوند. با این توصیف، این لیگاندها جای دنجی اطراف یون فلزی برای خود خواهند یافت. لیگاند 4 دندانه ای لیگاند 4 دندانه ای، 4 جفت تنها دارد که تمام آن ها می توانند با یون فلزی مرکزی پیوند داشته باشند. مثالی از این لیگاند در مورد هموگلوبین اتفاق می افتد: آشنایی با یون های کمپلکس فلزی قسمت اصلی هموگلوبین، یون آهن (II) است که با مولکول پیچیده ای به نام "همو" احاطه شده است. این مولکول، نوعی حلقه توخالی از اتم های کربن و هیدروژن است که در مرکز آن، 4 اتم نیتروژن با جفت های تنهای خود قرار دارند. شکل ساده شده این یون را در زیر می بینید: آشنایی با یون های کمپلکس فلزی (2) هر کدام از جفت های تنها روی نیتروژن می توانند پیوند کوئوردیناسیون با یون آهن (II) که در مرکز حلقه پیچیده اتم ها قرار می گیرد، تشکیل دهند. آهن، 4 پیوند کوئوردینانسی با "همو" تشکیل می دهد؛ اما برای تشکیل دو پیوند بیش تر هم جا دارد؛ یکی بالا و دیگری پایین صفحه حلقه. پروتئین گلوبین با استفاده از یک جفت تنها روی اتم نیتروژن در یکی از اسیدهای آمینه اش، به یکی از این مکان های بالا یا پایین صفحه می چسبد. لیگاند 8 دندانه ای این لیگاند، 8 جفت الکترون تنها دارد که همگی آن ها می توانند با یون فلزی پیوندهای کوئوردیناسیون تشکیل دهند. بهترین مثال از این مورد، EDTA است.