دانلود مقالات ISI درباره ریسک گریزی + ترجمه فارسی

ریسک گریزی، اصطلاحی در علم اقتصاد و علوم مالی است، که به معنای ترجیح پذیرش ریسک کم‌تر می‌باشد. تمایل فردی و درونی انسانها (سرمایه‌گذاران و معامله‌گران) در مواقع عدم قطعیت، جلوگیری از ریسک غیر ضروری است. این نوع ریسک، فردی و درونی است، چرا که سرمایه‌گذاران متفاوت، تعریف متفاوتی از ریسک غیرضروری دارند. سرمایه‌گذاری که به دنبال بازده بیشتری است، ریسک‌های ضروری بیشتری را می‌پذیرد، ولی سرمایه‌گذاری که به دنبال بازده کم تری است، استراتژی سرمایه‌گذاری خود را بی‌پروا و بدون دقت زیاد انتخاب می‌کند؛ بنابراین یک سرمایه‌گذار منطقی که ریسک گریز نیز می‌باشد، اگر دو سرمایه‌گذاری با بازده یکسان و ریسک متفاوت برای انتخاب داشته باشد، سرمایه‌گذاری با ریسک کم‌تر را انتخاب خواهد کرد. به بیان ساده ریسک گریزی بمعنای عدم تمایل به معامله‌ای پرسود ولی با ریسک بالا و ترجیح دادن معامله‌ای با سود کم‌تر، ولی امنیت بیشتر می‌باشد. از دیدگاه روانشناسی معمول، ریسک پذیری یک نفر به عوامل متعدد درونی و بیرونی بستگی خواهد داشت، ولی همه این عوامل به احساس امنیت شخص باز می‌گردد. بر اساس تئوری مدرن پرتفوی (MPT)، درجه ریسک گریزی بر اساس بازده بیشتر در ازای ریسک بیشتر محاسبه می شود. بازده اضافی مورد نیاز بر اساس انحراف معیار بازده سرمایه گذاری (ROI) مورد محاسبه قرار می گیرد، یا به عبارتی ریشه دوم واریانس می باشد. درجه ریسک گریزی در بازار به دو حالت در نظر گرفته می شود: یا با ارزیابی صرف ریسک قرار داده شده برای دارایی های ریسکی و یا با قیمت گذاری دارایی های بدون ریسک. به طور کلی، هر چقدر تقاضا برای دارایی های امن و بدون ریسک بیشتر باشد، فاصله میان نرخ بازده دارایی های ریسکی و بدون ریسک بیشتر می شود. در نتیجه، قیمت دارایی های بدون ریسک بیشتر می شود. کسانی که ریسک گریز می باشند، بیشتر تمایل به آن دارند دارایی هایی را برگزینند که انحراف معیار کمی دارند. انحراف معیار کم به این معنا می باشد که قیمت دارایی مربوطه نوسانات کمی را تجربه می نماید و احتمال کمی برای شکست و یا افت قیمت شدید وجود دارد. اما سرمایه گذاران ریسک پذیرتر با انحراف معیار بالا نیز مشکلی ندارند زیرا که این امر می تواند به منزله احتمال دریافت بازده بیشتر برای آنان باشد.