دانلود مقالات ISI درباره تلومراز + ترجمه فارسی

تلومراز (به انگلیسیTelomerase) تلومر پایانه فیزیکی کروموزم‌های خطی می‌باشد که از یک توالی غیر کد کننده تشکیل یافته است. در پستانداران تلومر مرکب از تعداد متغیری توالی‌های تکراری، با رمز TTAGGG می‌باشد. توالی تکرار شونده تلومری در سایر جانداران نیز دارای فرمول کلی مشابهی است که این شباهت نشاندهنده نقش حیاتی و در نتیجه محفوظ باقی‌ماندن ساختار تلومر می‌باشد. کشف کارکرد تلومر و آنزیم تلومراز در دهه 1990 توسط سه دانشمند آمریکایی به نام‌های الیزابت بلک‌برن، خانم کرول گریدر و آقای جک زوستاک، منجر به اهدای جایزه نوبل سال 2009 به این سه نفر شد. نقش تلومرها: ۱- پایداری کروموزوم و حفاظت از آن ۲-از اتصال کروموزوم به یکدیگر جلوگیری می کند ۳- سرکوب فرایند های رونویسی ۴- تشکیل هتروکروماتین تلومر ســاختار انتهایی کروموزوم در یوکاریوت ها می باشد که از تکرار توالی پشت رس هم )TTAGGG )تشکیل شده است. تلومر، یک دومین هرتوکروماتینی اســت که وظیفه اصلی آن حفاظت و پایداری انتهای کروموزوم و جلوگیری از نوآرایی، شکســتالحاق انتهایی و تجزیه و تخریب آن می باشد. در اغلب سلول های سوماتیکی بر اثر تقسیمـات متوالی سلول طول توالی تلومری کاهش می یابد. هنگامی که طول توالی تلومریکاهش می یابد، یکرسی ســیگنال درون ســلولی فعال می شــود که در پی آن چرخه سلولی متوقف و مرگ برنامه ریزی شده اتفاقمی افتد. تلومراز آنزیم درون سلولی که سبب حفظ طول تلومر می شـود مانع از کوتاه شدن تلومر و همچنین ادامه یافنت تقسیامتسلولی برخی از سلول های سوماتیکی در محیط آزمایشگاه می شود. بررسی هـای دقیق ارتباط تلومر و تلومراز می تواند در پیشگیریاز فرایند پیری، سندرم های پیری و بیمـاری های وابسته به پیری کمک های سودمندی مناید. یک آنزیم ویژه همانندسازی DNA است که می تواند DNA تلومری را طویل کند. این آنزیم که محققان آن را در سال 1984 کشف کردند، به طور معمول در سلول هایی یافت می شود که محدودیتی در تقسیم ندارند، مانند سلول های پروتوزوآ و دیگر تک سلولی های یوکاریوتی و بیش تر انواع سلول های سرطانی که به روشی سریع و کنترل نشده تکثیر می یابند. در انسان و دیگر پستانداران، تلومراز فعال معمولاً در دودمان سلول های زاینده (مولد اسپرم و تخمک) وجود دارد ولی در سلول های معمول پیکری وجود ندارد. شواهد آزمایشگاهی نشان می دهند که کوتاه شدن تلومرها، ‌ممکن است به پیری سلول و آپوپتوزیس (مرگ برنامه ریزی شده سلول) کمک کند. دانشمندان پیری سلول ها را از دهه 1960 مورد مطالعه قرار دادند. یک زیست شناس آمریکایی به نام لئونارد های فلیک نشان داد که وقتی سلول های پیکری طبیعی بدن انسان در محیط کشت رشد می کنند، توانایی تقسیم سلولی را پس از انجام تعداد محدودی تقسیم از دست می دهند. در ضمن تعداد تقسیم های سلولی، بستگی به سن افرادی دارد، ‌که سلول از آن ها گرفته شده است. سلول های یک فرد هفتاد ساله فقط 20 تا 30 بار تقسیم می شوند، در صورتی که سلول های یک کودک 80 تا 90 بار تقسیم می شوند.