دانلود مقالات ISI درباره شبکه های بی سیم + ترجمه فارسی

شبکه های بی سیم (Wireless networks): با وجود آنکه به نظر می‌رسد که از نظر فنی عبارت شبکه بی‌سیم جهت اشاره به هر نوع «شبکه‌ای» که «بی‌سیم» باشد بکار می‌رود، این اصطلاح بیشتر برای اشاره به «شبکه‌های ارتباطی» بکار می‌رود که در آن «گره‌ها» بدون استفاده از سیم به یکدیگر متصل می‌شوند، برای نمونه یک «شبکه رایانه‌ای» که نوعی از شبکه‌های ارتباطی است. شبکه‌های ارتباطی بی‌سیم عموماً به‌وسیله یکی از انواع سیستم‌های انتقال اطلاعات به دوردست پیاده‌سازی می‌شوند، که از «امواج الکترومغناطیس» استفاده می‌کنند، مانند استفاده از «امواج رادیویی» به عنوان «حامل». این پیاده‌سازی معمولاً در «لایه فیزیکی» از «مدل مرجع OSI» انجام می‌شود. یکی از مهم ترین علت استفاده از این نوع شبکه ها به این دلیل است که در بعضی از مکان ها امکان کابل کشی وجود ندارد و یا کاربر از لب تاپ استفاده می کند و در جای ثابتی قرار ندارد که بخواهد از کابل استفاده کند پس بهترین نوع شبکه ای که می توان استفاده کرد شبکه بی سیم می باشد. محیط های بیسیم دارای خصوصیات و ویژگی های منحصر به فردی می باشند که در مقایسه با شبکه های محلی سیمی جایگاه خاصی را به این گونه شبکه ها میبخشد. به طور مشخص ویژگیهای فیزیکی یک شبکه محلی بیسیم موجب محدودیتهای فاصله، افزایش نرخ خطا و کاهش قابلیت اطمینان رسانه، همبندیهای پویا و متغیر، تداخل امواج و عدم وجود یک ارتباط قابل اطمینان و پایدار در مقایسه با اتصال سیمی می شود. این محدودیتها، استاندارد شبکه های محلی بی سیم را وا میدارد که فرضیات خود را بر پایه یک ارتباط محلی و با برد کوتاه بنا نهد. پوششهای جغرافیایی وسیعتر از طریق اتصال شبکه های محلی بیسیم کوچک برپا میشود که در حکم عناصر ساختمانی شبکه گسترده هستند. سیّار بودن ایستگاههای کاری بیسیم نیز از دیگر ویژگیهای مهم شبکه های محلی بیسیم است. در حقیقت اگر در یک شبکه محلی بیسیم ایستگاههای کاری قادر نباشند در یک محدوده عملیاتی قابل قبول و همچنین میان سایر شبکههای بیسیم تحرک داشته باشد، استفاده از شبکههای محلی بیسیم توجیه کاربردی مناسبی نخواهد داشت. تکنولوژی شبکه‌های بی‌سیم، با استفاده از انتقال داده‌ها توسط اموج رادیویی، در ساده‌ترین صورت، به تجهیزات سخت‌افزاری امکان می‌دهد تا بدون‌استفاده از بسترهای فیزیکی همچون سیم و کابل، با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. شبکه‌های بی‌سیم بازهٔ وسیعی از کاربردها، از ساختارهای پیچیده‌ای چون شبکه‌های بی‌سیم سلولی -که اغلب برای تلفن‌های همراه استفاده می‌شود- و شبکه‌های محلی بی‌سیم (WLAN – Wireless LAN) گرفته تا انوع ساده‌ای چون هدفون‌های بی‌سیم، را شامل می‌شوند. از سوی دیگر با احتساب امواجی همچون مادون قرمز، تمامی تجهیزاتی که از امواج مادون قرمز نیز استفاده می‌کنند، مانند صفحه کلیدها، ماوس‌ها و برخی از گوشی‌های همراه، در این دسته‌بندی جای می‌گیرند. طبیعی‌ترین مزیت استفاده از این شبکه‌ها عدم نیاز به ساختار فیزیکی و امکان نقل و انتقال تجهیزات متصل به این‌گونه شبکه‌ها و هم‌چنین امکان ایجاد تغییر در ساختار مجازی آن‌هاست. از نظر ابعاد ساختاری، شبکه‌های بی‌سیم به سه دسته تقسیم می‌گردند: WWAN، WLAN و WPAN. مقصود از WWAN، که مخفف Wireless WAN است، شبکه‌هایی با پوشش بی‌سیم بالاست. نمونه‌ای از این شبکه‌ها، ساختار بی‌سیم سلولی مورد استفاده در شبکه‌های تلفن همراه‌است. WLAN پوششی محدودتر، در حد یک ساختمان یا سازمان، و در ابعاد کوچک یک سالن یا تعدادی اتاق، را فراهم می‌کند. کاربرد شبکه‌های WPAN یا Wireless Personal Area Network برای موارد خانگی است. ارتباطاتی چون Bluetooth و مادون قرمز در این دسته قرار می‌گیرند. شبکه‌های WPAN از سوی دیگر در دستهٔ شبکه‌های Ad Hoc نیز قرار می‌گیرند. تفاوت میان شبکه‌های Ad hoc با شبکه‌های محلی بی‌سیم (WLAN) در ساختار مجازی آن‌هاست. به‌عبارت دیگر، ساختار مجازی شبکه‌های محلی بی‌سیم بر پایهٔ طرحی ایستاست درحالی‌که شبکه‌های Ad hoc از هر نظر پویا هستند.