Mucocoele and mucopyocoele of the frontal sinus penetrating to the cranial cavity and the orbit

Background and purposeMucocoele of the paranasal sinuses falls within the scope of interest for neurosurgery when erosion of the sinus wall and the osseous structures of the skull base develops and the lesion extends towards the cranial cavity, the orbit, the cavernous sinus or the sella turcica. The paper aims to present the method of treatment of extensive mucocoele which is used in our clinic.Material and methodsWe treated 7 patients (2 women and 5 men; age range: 27–68 years). Mucopyocoele was diagnosed in two cases, and mucocoele in the other five. In 5 cases, extension of the mucocoele to the cranial cavity and the orbit or to the ethmoid sinus and the orbit was observed. In the remaining 2 cases, mucopyocoele extended to the ethmoid sinus, the sphenoid and maxillary sinuses, cranial cavity and the orbit. The purpose of surgery was to remove the mucocoele or the mucopyocoele and to prevent recurrence.ResultsThe postoperative course in all 7 patients was uneventful. All symptoms gradually receded. No relapse was observed in any patient during a follow-up period that varied from 10 months to 8 years; nor did incidents of inflammation of collateral sinuses occur.ConclusionsThe treatment of mucocoele or mucopyocoele of the frontal sinus penetrating to the cranial cavity and the orbit consists of the following stages: cranialization of the frontal sinus, complete resection of the mucosa, tight closing of the frontal-nasal duct, and separating the air space of the opened collateral nasal sinuses from the cranial cavity with a large pedicled periosteal flap.

StreszczenieWstęp i cel pracyŚluzowiak zatok przynosowych staje się przedmiotem zainteresowania neurochirurga, gdy dochodzi do erozji ściany zatoki i struktur kostnych podstawy czaszki z penetracją w kierunku jamy czaszki, oczodołu, zatoki jamistej lub siodła tureckiego. Celem pracy jest prezentacja metody leczenia rozległych śluzowiaków stosowanej w ośrodku autorów.Materiał i metodyMateriał obejmował 7 pacjentów – 2 kobiety i 5 mężczyzn w wieku 27–68 lat. U 2 chorych rozpoznano ropniaka zatoki, u pozostałych 5 chorych treść śluzowiaków była jałowa. W 5 przypadkach stwierdzono penetrację śluzo-wiaka do jamy czaszki i oczodołu lub do sitowia i oczodołu, w pozostałych 2 przypadkach śuzowiako-ropniak rozprzestrzeniał się do sitowia, zatoki klinowej, szczękowej, jamy czaszki i oczodołu. Zasadniczy zabieg operacyjny miał na celu usunięcie śluzowiaka lub śluzowiako-ropniaka oraz ostateczne zabezpieczenie przed jego nawrotem.WynikiU żadnego chorego nie obserwowano powikłań pooperacyjnych, a obrzęk powiek i okolicy czołowej, wytrzeszcz gałki ocznej i niedowład nerwu okoruchowego stopniowo się wycofywały. W okresie obserwacji od 10 miesięcy do 8 lat u żadnego pacjenta nie stwierdzono cech nawrotu choroby, nie powtórzyły się też incydenty zapalenia zatok obocznych nosa.WnioskiZaopatrzenie rozległego śluzowiaka lub śluzowiako–ropniaka zatoki czołowej penetrującego do jamy czaszki i oczodołu wymaga usunięcia treści i torebki śluzowiaka, kranializacji zatoki czołowej, doszczętnego usunięcia błony śluzowej ze ścian zatoki, szczelnego zamknięcia otworu czołowo-nosowego i oddzielenia przestrzeni powietrznej otwartych zatok obocznych nosa od jamy czaszki obszernym uszypułowanym płatem okostnowym.