Aplicación de la Resonancia Magnética en el diagnóstico de la patologia vascular arterial: Angio-Resonancia

Erresonantzia Magnetikoa edo Angio-erresonantziaren bitartez irudi arteriografikoak eskuratzea dagoeneko egonkorturik dagoen teknika da. Zientziaren alorrak egiaztatu duen bezala, kateter bidezko ohiko arteriografiaz gainera egun daukagun beste aukera bat da, inolako kalterik eragiten ez duena, gainera. Doppler ekografiarekin (irudi arteriografikoak eskuratzeko teknika) eta OTA bidezko arteriografiarekin erkatuz gero, abantaila handiak eskaintzen ditu. Askotan, anatomiari edo funtzionaltasunari begirako informazio gehigarria ematen du. Azken urteotan erresonantzia-ekipoetan aurrerapen tekniko ugari izan direnez, azterketa horiek oso lehiakorrak dira gaur egun; alabaina, emaitza ezin hobea erdiesteko, ezinbestekoa da bitarteko tekniko eta giza bitarteko egokiak izatea. Honako artikulu honetan, beraz, Angioerresonantziaren aplikazio nagusiak gainbegiratuko ditugu: garezur barneko basoetan, enbor supraortikoetan, aortan, giltzurrunetako arterietan, beheko gorputz-adarretan, birika-arterietan eta beste adar aortiko batzuetan, hain zuzen. Une honetan, azterketa mota honek baditu bere mugak: espazio-bereizmen txikiagoa dauka (eta ezaugarri hori oso garrantzitsua da birika-arterietan, arteria koronarioetan edo garezur barneko baso txikietan azterketa egiteko), erabilia izateko prestasun txikiagoa dauka eta kontraindikazio dezente ditu. Etengabe bilakaeran dagoen teknika denez, baso-patologian gero eta gehiago erabiliko dela aurreikusten da; hartara, ohiko arteriografiak rol interbentzionista baino ez du izango.