دانلود مقالات ISI درباره داروهای ضد روانپریشی + ترجمه فارسی

داروهای ضد روانپریشی(Antipsychotics) داروهایی هستند که در درمان بیماری‌هایی که همراه با توهم یا هذیان هستند به کار می‌روند. توهم و هذیان نشانه‌های عمده اختلالات یا بیماری‌های روانپریشی هستند. از جمله این بیماری‌ها می‌توان به اسکیزوفرنیا، اختلال هذیانی، افسردگی توأم با روانپریشی، شیدایی (مانیا)، و روانپریشی‌های ناشی از مصرف مواد یا ناشی از بیماری‌های دیگر اشاره کرد. تأثیر اصلی این‌گونه داروها کاهش یا حذف نشانه‌های روان‌پریشی از جمله توهم، هذیان، گوشه‌گیری و بی‌احساسی است و برای آرام نگاهداشتن بیماران ساخته نشده‌اند. کلروپرومازین، فنوفنازین، تیوریدازین، هالوپریدول، اُلانزاپین، کلوزاپین،ریسپریدون پرفنازین، تیوتکسین و تری فلوئوپرازین از جمله داروهای ضد روان‌پریشی هستند. مکانیسم اصلی اغلب این داروها مهار گیرنده‌های دوپامینی در مغز است. داروهای آنتی سایکوتیک جدیدتر اغلب عوارض آنتی کولینرژیک کمتری دارند. هرچند این دسته از داروها نام «ضدروانپریشی» را با خود دارد، کاربرد آن محدود به بیماری‌های روانپریشی نیست. به عنوان نمونه، آنها ممکن است در درمان تیک، افسردگی، اضطراب و بی‌قراری، رفتارهای خشونت‌آمیز، اختلال شخصیت مرزی (borderline) و کم‌خوابی نیز به کار روند. همین نام غلط‌انداز این دسته از داروها، برخی از بیماران غیر مبتلا به روانپریشی که داروهای ضدروانپریشی برای آنها تجویز شده را نگران می‌کند. بعضی از داروهای ضد روان‌ پریشی مانند تورازین (Thorazine) توهم و هذیان بیمار را کاهش می‌دهند. ولی سایر داروهای ضد روان‌ پریشی مانند کلوزاریل بیمار را سر حال می‌آورند و تقویت می‌کنند. تأثیر اصلی این گونه داروها کاهش و یا حذف نشانه‌های روان‌پریشی از جمله توهم، هذیان، گوشه‌گیری و بی‌احساسی است و برای آرام نگاهداشتن بیماران ساخته نشده‌اند. باید توجه داشت که واکنش مردم مختلف به یک دارو متفاوت است. بنابراین ممکن است یک فرد اصلا به این عوارض دچار نشود و شخصی دیگر به یک یا چند یا حتی اکثر آنها دچار شود. داروهای ضد روان پریشی بعد از 6 هفته تاثیر خود را نشان می دهند و گفتنی است که پس از بهبود، قطع ناگهانی داروها باعث بازگشت علائم روان پریشی می شود. در هر حال اخیراً برخی مطالعات عنوان کرده‎اند که داروهای ضد روان‌پریشی، به ویژه در درازمدت، ممکن است بیش از سود ضرر داشته باشند. برخی محققان در مورد نگرانی‎های خود از جنبه‎های سمی این داروها گفته‎اند، و این نکته را مطرح کرده‎اند که بیماران فقط در کوتاه مدت از مصرف این داروها سود می‎برند. این نگرانی‎ها عمومیت یافته است، و چند مقاله در جریان اصلی رسانه‎ها عنوان کرده‎اند که بیماران دچار اسکیزوفرنی و اختلالات خلقی ممکن است بهتر باشد که دارو را کنار بگذارند. تمام انواع داروهای ضد روانپریشی در تمام بیماران خطر بروز سکته مغزی را تشدید می کنند. با توجه به این یافته ها، متخصصان بهداشت روانی توصیه می کنند؛ افرادی که از این داروها مصرف می کنند باید به شدت تحت کنترل قرار بگیرند.