دانلود مقالات ISI درباره نشانگر زیستی یا بیومارکر + ترجمه فارسی

نشانگر زیستی یا زیست نشانگر (Biomarker) عموماً به یک شاخص قابل سنجش از برخی حالت‌ها و شرایط بیولوژیک یا زیستی اشاره دارد. گاهی نیز به یک ماده که حضورش نشان‌دهنده وجود یک ارگانیسم زنده است اشاره میکند. زیست ‏‌نشانگرها اغلب در بررسی فرایندهای طبیعی زیستی، فرایندهای پاتوژن یا پاسخ دارویی به یک درمان ویژه ارزیابی می‌شوند و در بسیاری از رشته‌های علمی استفاده می‌گردد. به طور کلی یک نشانگر زیستی پزشکی به هر چیزی که بتواند به عنوان شاخصی از یک بیماری خاص یا برخی از حالات فیزیکی یک موجود زنده استفاده گردد، اطلاق می‌شود. نشانگرهای زیستی می توانند بر اساس نوع و ویژگی خود در سطوح مختلف نظیر سطح سلولی، مولکولی، جمعیتی و حتی اکوسیستمی مطرح گردند. بر اساس نظر محققین نشانگرهای زیستی می توانند به دو صورت تقسیم بندی شوند و این تقسیم بندی بر طبق کاربرد و پاسخ هایی که موجودات زنده به مواد ضد حیات دارند، می باشد. معمولاً غلظت برخی از آلاینده‌ها در محیط مورد مطالعه بسیار پایین‌تر از حد تشخیص ابزارهای سنجش آزمایشگاهی موجود می باشد. لذا بدون مشاهده شدن آلودگی، اثرات این مواد بر اجزای زنده قابل تشخیص است. این نشانگرها بر اساس تنوع و کاربردشان می توانند در این ارزیابی موثر واقع شوند و خصوصیات بارزی که می تواند آنها را به عنوان یک ابزار نظارتی در علوم مختلف تبدیل نماید اختصاصی بودن، حساسیت و عملی بودن آنها است. چنین نشانگری می‌تواند به عنوان ابزاری برای بررسی سلامت یک اندام یا دیگر جنبه‌های سلامتی یک موجود زنده معرفی شود. برای مثال کلریدروبیدیوم در برچسب زنی ایزوتوپی به منظور ارزیابی پروفیوژن ماهیچه قلب استفاده می‌شود. نشانگرهای زیستی می‌توانند براساس شاخص‌های مختلف طبقه‌بندی شوند. به طور مثال می‌توان آنها را براساس ویژگی‌هایشان به نشانگرهای زیستی تصویر بربرداری (MRI, PET, CT) یا نشانگرهای زیستی مولکولی تقسیم‌بندی کرد. نشانگرهای زیستی مولکولی را می‌توان در مورد نشانگرهای زیستی غیر تصویر بردار که خصوصیات بیوفیزیکی خاصی داشته و می‌توانند برای اندازه‌گیری در نمونه‌های زیستی (برای مثال پلاسما، مایع مغزی-نخاعی، نمونه برداری) استفاده شوند به کار برد. این نشانگرها خود شامل نشانگرهای زیستی مبتنی بر اسیدهای نوکلئیک (همچون موتاسیون ژن‌ها یا چند شکلی‌ها و تجزیه و تحلیل مقدار بیان ژن)، پپتیدها، پروتئین‌ها، لیپیدها، متابولیت‌ها و دیگر مولکول‌های کوچک هستند. نشانگرهای زیستی همچنین می‌توانند براساس کاربردهایشان تقسیم‌بندی شوند مانند نشانگرهای زیستی تشخیصی (مانند تروپونین قلبی برای تشخیص آنفارکتوس میوکارد)، نشانگرهای زیستی پیش آگاه کننده (همچون نشانگرهای زیستی سرطان) و نشانگرهای زیستی برای نشان دادن پاسخ‌های بالینی به یک تداخل (HbALc برای درمان ضد دیابتی). طبقه‌بندی دیگر نشانگرهای زیستی شامل نشانگرهایی است که در تصمیم‌گیری در برای مراحل اولیه تولید یک دارو استفاده می‌شوند مانند نشانگرهای زیستی فارماکودینامیک (PD) و که در مطالعات بهینه‌سازی دوز دارو از اهمیت خاصی برخودار هستند.