دانلود مقالات ISI درباره درخت‌پار + ترجمه فارسی

درخت‌پار (به انگلیسی: Dendrimer) مولکول‌های شاخه‌دار هستند. درخت پارها، عمدتاً نسبت به مرکز خود متقارن هستند. گروهی دیگر از ترکیبات شیمیایی مشابه که درخت‌وار (به انگلیسی: Dendron) هستند نیز نسبت به یک نقطه کانونی تقارن دارند. تفاوت درخت‌پار و درخت‌وار در شکل روبرو مشخص است. با اینکه می‌توان منشا درخت‌پارها را بسپارهای خطی و سپس بسپارهای منشعب دانست، اما ویژگی‌های ساختاری شگفت‌انگیز درخت‌پارها و درشت مولکول‌های با شاخه‌های زیاد، کاملاً با ویژگی‌های بسپارهای سنتی متفاوت است. با وجود استفاده بسپارها در سیستم‌های دارورسانی، درخت‌پارها در مقایسه با آنها حائز منافع بیشتری هستند. آنها چند پاشیدگی (polydispersity) محدود و ابعادی در حد نانومتر دارند که موجب عبور آسان‌تر از سدهای زیستی می‌شود. دندریمرها می‌توانند مولکول‌های میهمان را به وسیله گیرنده موجود در سطح خود حمل یا درون حفرات موجود در بین شاخه‌ها کپسوله کنند. برخلاف بسپارهای خطی، درخت‌پارها ماکرومولکول‌هایی هستند که از یک هسته منشعب می‌شوند و همه انشعابات درنهایت به یک هسته مرکزی می‌رسند. در ساخت درخت‌پارها اندازه و جرم مولکولی آنها به طور دقیق قابل کنترل است. حضور تعداد زیادی انشعاب انتهایی موجب افزایش انحلال پذیری و اختلاط پذیری و واکنش پذیریدرخت‌پارها می‌شود. انحلال پذیری درخت‌پارها به شدت تحت تاثیر طبیعت گروههای سطحی قرار دارد برای مثال وجود گروههای آب دوست باعث می‌شود که درخت‌پارها در حلال‌های قطبی محلول باشند و گروههای انتهایی آبگریز موجب انحلال پذیری بیشتر درخت‌پارها در حلال‌های غیرقطبی می‌شود. اهمیت درخت‌پارها در اینجا مشخص می‌شود که تاثیر گذاری درمانی هر دارویی به انحلال پذیری خوب آن در محیط آبی بدن وابسته است. تعداد زیادی از مواد با خاصیت درمانی قوی موجوداند اما به دلیل نامحلول بودن، برای اهداف درمانی مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. درخت‌پارهای محلول در آب قابلیت اتصال به مولکول‌های آبگریز با خواص ضدقارچی یا ضدباکتریایی را دارند. احتمال آزادسازی داروی متصل شده بر اثر تماس با موجودات زندة مورد هدف وجود دارد و بنابراین این کمپلکس‌ها به عنوان سیستم‌های تحویل دهنده دارو لحاظ می‌شوند. ویژگی‌های بی نظیر درخت‌پارها مثل اندازه کنترل شده، تک پاشیدگی (monodispersity) و گروه‌های سطحی تغییرپذیر، این مولکول‌ها را برای کاربردهای بیوپزشکی مطلوب می‌سازد. گروههای انتهایی در درخت‌پارها می‌توانند توسط عامل‌های مختلف درمانی و تصویربرداری، به طور خاص و کنترل شده عامل دار شوند، که این خود پتانسیلی برای استفاده آنها دردارورسانی هدفمند محسوب می‌شود. علاوه بر آن از وجود حفرههای خالی در درخت‌پارها برای کپسوله کردن مولکولهای دارویی آبگریز استفاده می‌شود. وجود گروههای آمین نوع سوم در درخت‌پارهای پلی آمیدوآمین (PAMAM= Polyamidoamine) ایجادکننده برهمکنش‌های اسید- باز وپیوندهای هیدروژنی است، همانطور که باعث برهمکنش‌های غیرکوولانسی با مولکول‌های کپسوله شده میزبان می‌شود. همه این ویژگی‌ها باعث می‌شود که درخت‌پارها عامل‌هایی مناسبی برای انحلال پذیری داروهای آبگریز باشند. پیدایش درخت‌پارهای عامل دارشده با پلی اتیلن گلیکول(PEG)که درخت‌پارهایی با ابعاد بزرگتر محسوب می‌شوند باعث انحلال پذیری در آب و افزایش بارگیری دارو می‌شود. نسل G3 وG4 از درخت‌پارهای "PAMAM" که با آمین عامل دار شده‌اند برای کپسوله کردن داروی ایبوپروفن و بررسی میزان جذب آنها به سلول استفاده شده‌اند.