دانلود مقالات ISI درباره دشت سیلابی + ترجمه فارسی

دشت سیلابی رودخانه ها اراضی حاصل خیزی هستند که مورد توجه انسان قرار گرفته و انسان ها همواره خواستار توسعه این مناطق می باشند. از این رو حفاظت و مدیریت دشت های سیلابی امری ضروری است. ناحیۀ سیلاب ‌های دوره‌ای، در امتداد مسیر دره ‌های رودخانه. هرگاه تخلیه (واباری) آب رودخانه بیشتر از ظرفیت آبراهه شود، آب از کناره‌ های آبراهه بالا می ‌آید و سیلاب زمین ‌های پست اطراف را می‌پوشاند. با سرازیرشدن آب، مقداری آبرفت (مواد سیلتی) روی کناره‌ ها به‌ شکل خاکریز هایی نهشته می‌شود (کناره‌های بالا آمدۀ رودخانه). این آب رفته ‌رفته به دشت سیلابی نشت می‌کند و لایۀ جدیدی از آبرفت‌ های حاصل‌خیز بر جا می‌گذارد. بسیاری از دشت ‌های سیلابی مهم، مانند دلتای داخلی نیل در مصر، در نواحی بیابانی قرار دارند؛ در جاهایی که حاصل‌خیزی فوق‌العاده‌ شان اهمیت بسیاری برای اقتصاد منطقه دارد. دشت سیلابی عارضه‌ای طبیعی است و در فواصل زمانی منظم با سیلاب پوشیده می‌شود. با ترسیم نموداری براساس سیلاب‌ های اتفاق‌ افتاده می‌توان بزرگی سیلاب ‌های بعدی را پیش بینی کرد و گفت در چه فاصله زمانی، مثلاً دوره‌ های ۱۰، ۱۰۰ یا ۵۰۰ساله، اتفاق می‌افتند. حتی جدی‌ترین برنامه ‌های کنترل سیلاب، مانند سد ها، لایروبی، و اصلاح آبراهه‌ ها، گاهی اوقات با شکست مواجه می‌شوند. قرارگرفتن شهرک ‌ها و روستا ها در دشت‌ های سیلابی همیشه خطرناک است. عاقلانه‌ تر آن است که استفاده از دشت‌های سیلابی هماهنگ با امکان سیلاب باشد. از آن جمله است استفاده از این دشت‌ها برای کشاورزی یا احداث پارک. رودپیچ‌ و دریاچه‌های طوقه‌ای ازجمله عوارض دشت‌های سیلابی‌اند. بنابراین دشت سیلابی سطحی نسبتا با شیب اندک دارد که بخش اعظمی از کف یک Valley را اشغال می کند، در کناره های رودخانه قرار می گیرد و از رسوبات آبرفتی که در دوره های طغیان رودخانه گذاشته می شوند تشکیل شده است. دشت سیلابی یک لندفرم رسوبی-فرسایشی است.