دانلود مقالات ISI درباره عفونت + ترجمه فارسی

به ورود، رشد و نمو میکروب‌ها یا انگل در زخم یا یک اندام از موجود زنده (میزبان) عفونت می‌گویند. ارگانیسم میکروبی از بدن میزبان به عنوان منبع و محلّ رشد و نمو و تکثیر استفاده می‌کند و اغلب باعث بیماری می‌گردد. عامل عفونت می‌تواند انواع انگل، ویروس، پریون، باکتری، ویروئید و قارچ را شامل گردد. بدن میزبان بطور طبیعی به وسیله سیستم ایمنی، آغاز به مبارزه با عامل خارجی و عفونت‌زا می‌نماید و در مراحل آغازین، پدیده التهاب را به همراه دارد. پزشک بیماری‌های عفونی می‌تواند با تجویز دارو به روند بهبودی کمک کند. تشخیص عفونت بصورت آنی ممکن نیست اما در صورت تردید پزشک به وجود عفونت، آزمایشهای خون، ادرار یا کشت خلط ریه گام ابتدایی خواهد بود. همچنین انجام رادیوگرافی سینه و آزمایش مدفوع به تشخیص عفونت کمک خواهد کرد. برای اطمینان از اینکه منشأ عفونت، مغز نیست، پزشک می‌تواند از مایع مغزی نخاعی(CFS) نمونه گرفته و آنرا مورد آزمایش قرار دهد. در کودکان وجود سیانوز (کبودی پوست)، تاکی پنی (تنفس تند) و وجود بثورات جلدی نشانه‌ای از عفونت حاد می‌باشد. از علایم مهم دیگر می‌توان به وجود تب بالاتر از ۳۹ درجه سانتیگراد اشاره نمود. تشخیص عامل عفونت، از پارامترهای مهم پزشکی می‌باشد که باید هرچه زودتر انجام گردد تا پزشک بتواند نوع درمان را مشخص کند چراکه عفونت ویروسی قابل مداوا به وسیله داروهای آنتی بیوتیک نیست. علایم: خستگی مزمن و ماندگار بیشتر از سه ماه و درد در ناحیه مفاصل کاهش متداوم وزن بدن تعریق شبانه احساس درد و سوزش مبهم در تمام بدن عوارض: از عوارض عفونت‌های شدید می‌توان به کاهش سطح هوشیاری، عدم تکلم و حتی عدم رفلکس به تحریکات محیطی اشاره داشت. پیشگیری و درمان بنا به تشخیص عامل عفونت‌زا، پزشک می‌تواند از آنتی بیوتیک (عفونت باکتریایی)، ضد ویروس ها (مانند آسایکلوویر)، ضد قارچها (مانندآمفوتریسین) یا ضد انگل (مانند مبندازول) استفاده نماید. بسته به شدت عفونت، پزشک می‌تواند نوع تجویز دارو را از خوراکی به تزریقی تغییر دهد از راه‌های پیشگیری در مقابل شیوع عفونت می‌توان به شستشوی مداوم دستها، استفاده از دستکش در تماس با فرد عفونی، استفاده از ماسک در شرایط اپیدمی و جداسازی زباله‌های عفونی نام برد.