دانلود مقالات ISI درباره پروتکل کیوتو، پیمان کیوتو + ترجمه فارسی

پروتکل کیوتو که به نام پیمان کیوتو هم معروف است پروتکلی برای "کنوانسیون چارچوب تغییر آب و هوای سازمان ملل" (UNFCCC) مصوب سال ۱۹۹۲ با هدف کاهش گازهای گلخانه‌ای عامل تغییر آب و هوای کره زمین است. کنوانسیون چارچوب تغییر آب و هوای سازمان ملل در سال 1992 قدم بزرگی در پرداختن به مسئله گرمایش جهانی بود. با افزایش مداوم میزان ورود گازهای گلخانه‌ای (GHG)به طور فزاینده‌ای روشن شد که تنها تعهد محکم و الزام‌آور کشورهای توسعه‌یافته برای کاهش ورود این گازها به جو می‌تواند پیام قدرتمندی به شرکت‌ها، جوامع و افراد بفرستد تا به مقابله با پدیده تغییر آب و هوا برخیزند. بنابراین مذاکراتی بر روی ایجاد پروتکلی الحاقی به این پیمان اغاز شد. پیمان کیوتو از ‪ ۱۶‬فوریه سال ‪ ۲۰۰۵‬لازم الاجرا شد. این پیمان نماینده ‪ ۶۱/۶‬درصد از کل گازهای گلخانه‌ای منتشر شده توسط کشورهای توسعه یافته است. آمریکا که بزرگترین منبع انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان است، در سال ‪ ۲۰۰۱‬با این پیمان مخالفت کرد و اعلام داشت که اجرای آن بسیار پرهزینه است و کشورهای در حال توسعه را از دور نخست هدف‌های تعیین شده تا ‪۲۰۱۲‬ مستثنی می‌کند که کار غلطی است. 174 کشور تا نوامبر 2007 این پروتکل را امضا کرده‌اند. از این کشورها، 36 کشور توسعه‌‌یافته (به اضافه اتحادیه اروپا به عنوان یک عضو مستقل) که باید میزان خروج گازهای گلخانه‌ای را به میزان پنج درصد کمتر از حد آنها در سال 1990 کاهش دهند. این کشورها در مجموع مسئول 61. 6 درصد گازهای گلخانه‌ای وارد شده به جو هستند. این اهداف باید در یک دوره زمانی پنج‌ساله از 2008 تا 2012 تحقق یابد. در میان کشورهای توسعه‌یافته تنها کشوری که هنوز این پروتکل را نپذیرفته است، آمریکا است. بیل کلینتون، رئیس جمهور پیشین آمریکا، ابتدا این پیمان را امضا کرد، اما کنگره‌ و مجلس سنای این کشور از موافقت با آن خودداری کردند. 137 کشور در حال توسعه از جمله برزیل، هند و چین پروتکل را امضا کرده‌اند، اما تعهدی جر پایش و گزارش میزان گازهای گلخانه‌ای تولیدی خود ندارند.