دانلود مقالات ISI درباره میوکارد + ترجمه فارسی

میوکارد (به انگلیسی: myocardium ) لایهٔ میانی دیوارهٔ قلب است. این لایه عضلانی (ماهیچه ای) و قابل انقباض است، همچنین ضخیم ترین لایه دیواره قلب محسوب می شود. میوکارد از نظر توان انجام انقباضات مداوم در طول حیات فرد استثناء است و ادامه حیات انسان به آن وابسته‌است. به طور کلی بافت قلب از سه لایه تشکیل شده‌است لایه درونی که درون‌شامه endocardium (آندوکارد) نامیده می‌شود، لایه ماهیچه‌ای میانی که ماهیچهٔ قلب myocardium (میوکارد) است و لایه بیرونی که آب‌شامه Pericardium (پریکارد ) نام دارد، در ادامه با نگاهی دقیق تر به تفسیر این لایه ها خواهیم پرداخت. ‌قلب توسط یک کیسه محافظت کننده دولایه محافظت می شود، این کیسه دولایه دارد: ۱. لایه بیرونی=پریکارد=پیراشامه ۲. لایه درونی=اپی کارد=برون شامه ( نکته: اپی کارد به ماهیچه قلب یا همان میوکارد متصل است ) هر دو لایه پریکارد و اپی کارد از: ۱. بافت پوششی سنگفرشی ساده + ۲. بافت پیوندی رشته ای تشکیل شده اند. ( نکته: بین این دو لایه مایع آبکی به نام مایع آبشامه ای وجود دارد که نقش آن: ۱. محافظت از قلب و ۲. آسان کردن حرکت روان قلب است ) بین ماهیچه های میوکارد ۱. بافت پیوندی رشته ای محکم ( با رشته های کلاژن فراوان، گسترده شده در همه جهات به نام اسکلت فیبری) و نیز ۲. رشته های عصبی سمپاتیک یافت می شود. (نکته: نقش اسکلت فیبری قلب = استحکام دریچه های قلب) لایه درونی قلب آندوکارد یا درون شامه نام دارد که از بافت پوششی سنگفرشی ساده تشکیل شده است. (نکته: آندوکارد در تشکیل دریچه های قلب نقش دارد) لازم به ذکر است که ویژگی های ماهیچه قلبی عبارت اند از: (مخطط = دارای نوار تیره و روشن) - (غیر ارادی) - (انقباض سریع) - (منشعب) - (بعد از تولد تقسیم میتوز ندارند) - (بیشتر یاخته ها تک هسته ای، برخی از یاخته ها دو هسته ای) - (ارتباط بین یاخته ها از طریق صفحات بینابینی) لایه میوکارد، لایه میانی قلب بوده و مشتمل بر فیبرهای عضلانی مخطط غیرارادی می باشد. این لایه مسئول نیروی انقباضی قلب می باشد. عضله قلب از رشته هایی تشکیل شده که مشابه عضله اسکلتی می باشد ولی مانند نوع صاف غیر ارادی می باشد. فیبر های عضله قلبی بر خلاف فیبر های عضله اسکلتی که موازی هستند منشعب و شاخه شاخه بوده و در یکدیگر فرو می روند. این ویژگی باعث می شود که عضله قلبی نسبت به عضله اسکلتی از استحکام بیشتری برخوردار باشد. فیبرهای عضلانی قلب در محل اتصال به یکدیگر در هم فرو می روند و ایجاد صفحات حد واسط را می کنند. در محل حد واسط منافذ خاصی وجود دارد که دو فیبر مجاور را بهم متصل می کند. به این غده اتصال، نکسوس می گویند. این مساله باعث می شود که یونها و مواد مختلف قادر باشند از یک سلول به سلول مجاور راه پیدا کند. وجود اتصالات منفذ دار مقاومت در برابر عبور سیگنالها را به ۴۰۰/۱ حالت عادی کاهش می یابد به این ترتیب می توان تمام سلولهای عضله قلبی را از نظر عملی یک توده واحد یا سنسیشیوم در نظر گرفت. قلب دارای دو سین سیشیوم است. یکی دهلیزی، یکی بطنی این دو قسمت توسط بافت همبند از یکدیگر جدا می شود. این بافت همبند عایق است و پتانسیل عمل دهلیز ها به بطن ها از راه یک دسته به نام دسته دهلیزی – بطنی (هیس ) انجام می شود. در داخل این تیغه فیبری پنج منفذ وجود دارد که عبارتند از: ۱- منفذ دریچه تری کاسپید، ۲- منفذ دریچه میترال، ۳- مدخل سرخرگ ششی، ۴- مدخل سرخرگ آئورت، ۵- منفذ عبور دستگاه هیس لایه میوکارد حاوی عروق کرونر و اعصاب است. تارهای عضلانی سبب می شود که موقع سیستول: الف ) راس قلب به سمت قاعده آن کشیده شده و طول بطن کوتاه تر می گردد. ب) بطن ها از نظر عرضی کوچک می شود. ج) خون هر دو بطن به طرف شریان مربوطه رانده شود. د) انقباض هر دو بطن تواما صورت گیرد.