دانلود مقالات ISI درباره استئوبلاست ها + ترجمه فارسی

استئوبلاست ها(به انگلیسی: Osteoblasts) به مهم‌ترین و بیشترین گروه سلول‌های استخوان، استخوان‌یاخته، سلول‌های استخوانی یا استئوسیت (Osteocyte) می‌گویند هرچند دو نوع سلول دیگر به نام‌های استخوان‌ساز (استئوبلاست) و استخوان‌کاه (استئوکلاست) نیز در استخوان دیده می‌شوند. استئوبلاست ها دسته ای از سلول های استخوانی هستند که وظیفه آنها ساختن استخوان است. سلول های استئوبلاست در طول حیات هر استخوان مرتبا استخوان جدید میسازند و سلول های دیگری به نام استئوکلاست هم مرتبا قسمت هایی از استخوان را جذب میکنند. پس استخوان دائما در حال نو شدن است. سلولهایی چندضلعی با آنزیم فسفاتاز قلیایی فراوان و هسته‌ای که در خارج از مرکز سلول قرار دارد. این سلولها در محلی که فعالیت استخوان سازی زیاد است فراوان‌اند و دارای شبکه آندوپلاسمی ناصاف و دستگاه گلژی هستند. این دو ارگان نشان دهنده فعالیتهای ترشحی‌اند، به همین دلیل حبابهای ترشحی بسیاری در این سلولها دیده می‌شود. هنگام فعالیت، تعدادی از استئوبلاست‌ها به صورت سلولهای اجدادی استخوان ذخیره می‌شوند. اینها با وجود آنزیم فسفاتاز قلیایی، قادرند ماده زمینه‌ای بسازند و به همین دلیل سلولهای سازنده خوانده می‌شوند. استئوبلاست ها مسئول ساخت اجزای آلی ماتریکس استخوان هستند. رسوب اجزای غیر آلی استخوان بستگی به حضور استئوبلاست زنده دارد. زمانی که استئوبلاست ها فعالانه مشغول ساخت ماتریکس استخوانی هستند شکلی مکعبی تا استوانه ای پیدا می کنند و هنگامی که فعالیت ساخت مواد کاهش می یابد استئوبلاست ها پهن می شوند. بعضی از استئوبلاست ها با ماتریکس تازه ساخته شده خود محصور می شوند و به استئوبلاست تبدیل می شوند. در طی این فرایند فضایی به نام لاکونا تشکیل می گردد. استئوسیتها سلولهایی ستاره‌ای شکل‌اند و دو هسته بیضی و پر از کروماتین دارند. این سلولها اغلب در استخوانهای بالغ یافت می‌شوند. هر استئوسیت در پیرامون خود لاکونا دارد. برای جلوگیری از مرگ سلولی، استئوسیت‌ها توسط زواید بسیار ظریف سیتوپلاسمی به یکدیگر مرتبط هستند. این زایده‌ها در نقل و انتقال یونها، مواد غذایی و هورمونها نقش اساسی دارند. استخوان‌یاخته‌هایی که در نواحی عمیق یا پیر بافت استخوانی قرار دارند دارای شبکه آندوپلاسمی ناصاف و دستگاه گلژی کمتری هستند. تا زمانی که صدمه‌ای به استخوان وارد نشود، استخوان‌یاخته‌ها تقسیم نمی‌شوند. با ایجاد ضایعه، تقسیمات سلولها آغاز می‌شود. تعدادی از آنها به صورت استئوبلاست، ماده زمینه‌ای بی‌شکل را می‌سازند و خود به استئوسیت تبدیل می‌شوند برخی دیگر به صورت یاخته‌های اجدادی استخوان باقی می‌مانند. استخوان‌یاخته‌ها را می‌توان نوعی استئوبلاست بازنشسته شده نامید. طول عمر برخی استئوسیتها تا پایان حیات است.