دانلود مقالات ISI درباره حلال (شیمیایی) + ترجمه فارسی

به ماده‌ای که بخش عمده یک محلول را تشکیل می‌دهد حلال می‌گویند. هر محلول دست کم از دو بخش حلال و حل شونده تشکیل شده‌است. حلال جزء مهمی از محلول است. حلال ها مواد شیمیایی هستند که مواد دیگر را در خود حل می کنند. حلال ها به طور کلی به دو دسته حلال های قطبی و حلال های غیر قطبی تقسیم می شوند. در حلال قطبی، ذرات تشکیل دهنده حلال قطبی بوده و یکدیگر را با نیروی جاذبه ی الکتروستاتیکی جذب می نمایند. آب فراوان‌ترین و رایج‌ترین حلال شناخته شده است. این حلال ترکیب های یونی و کووالانسی بسیاری را در خود حل می‌کند. محلول هایی که حلال آن ها آب است، محلول آبی نامیده می شوند. آب و محلول های آبی نقش مهمی در زندگی روزانه دارند. اغلب فرایند های زیست شیمیایی از قبیل هضم، جذب و سوخت و ساز مواد غذایی در محلول آبی انجام می‌شود. در صنایع شیمیایی تعداد زیادی از واکنش ها در محیط آبی صورت می‌گیرد. گرچه آب مهم ترین حلال شناخته شده‌است، اما حلال‌های مهم دیگری نیز وجود دارد. هگزان، اتانول و استون سه نمونه مهم از حلال های آلی هستند، به محلول حاصل از حلال های آلی محلول غیر آبی می‌گویند. برای حلال ها فاکتر ثابت دی الکتریک بسیار مهم است. توانایی یک مایع در حل کردن مواد جامد یونی شدیداً به ثابت دی الکتریک آن مایع بستگی دارد. هر چه این مقدار بیشتر باشد به معنی این است که حلال توانایی بیشتری در جداسازی یون های ماده ی جامد یونی حل شدنی را دارد و هر چه کمتر باشد به معنی این است که حلال یک حلال ناقطبی بوده و توانایی کمی برای انحلال مواد یونی را دارا است.