دانلود مقالات ISI درباره استایرن + ترجمه فارسی

مونومر استایرن(به انگلیسی: Styrene) مایعی بی رنگ و همانند سایر مواد آروماتیک بابو است. نقطه جوش آن ۱۴۶ درجه سلیسیوس و چگالی آن ۹/۰ گرم بر سانتی مترمکعب است. نام های دیگر: استیرن (Styron)، باپلن (Bapolan PS)، ادیستیر (Edistir)، هوستیرن (Hostyren) حلال‌ها: دی اتیل اتر، تولوئن (Toluene)، تترا هیدرو فوران THF (Tetrahydrofuran) استایرن بیشتر در فرآوری پلاستیک‌های پلی استایرن به کار می‌رود. روش بزرگ فرآوری استایرن از راه واسطه اتیل بنزن است. نخست بنزن با اتیلن، آلکیل‌دار می‌شود. سپس بر روی کاتالیزگر کلرید آلومینیم، اسید فسفریک جامد یا سیلیس – آلومین به استایرن، هیدروژن زدایی می‌شود. چگونگی تولید استایرن: ترکیب اتیلن و بنزن، اتیل بنزن تولید می شود و با هیدروژن گیری از اتیل بنزن، استایرن بدست می آید، استایرن به کمک اکسیژن، عامل اکسیداسیون یا نور به عنوان کاتالیزور طی فرآیند پلیمریزاسیون رادیکال آزاد پلیمریزه شده و پلی استایرن تولید می شود. پلی استایرن یک پلیمر خانواده وینیل است و از نظر ساختاری یک زنجیره طویل هیدروکربنی دارد که به صورت یکی در میان به هر اتم کربن یک گروه فنیل متصل است. وزن مخصوص پلی استایرن حدود ۱/۰۹ – ۱/۰۴ است و در دمای ۹۰ درجه سانتیگراد نرم می شود. این پلیمر سخت، شکننده و شفاف است و نور معمولی را تا حدود ۹۰ درصد از خود عبور می دهد. جذب رطوبت توسط این پلیمر بسیار کم و در حدود ۰/۰۳ تا ۰/۱ درصد وزنی است. همچنین پلیمر مزبور از نظر الکتریسیته عایق بسیار خوبی است. استایرن مایعی است قابل اشتعال و بخار آن با هوا یک درهم قابل انفجار فرآوری می‌نماید. نزدیک اشتعال آن ۱/۱ و ۱/۶ درصد حجمی بخار استایرن در هوا بوده و نقطه اخگر زنی آن ۳۲ درجه سلیسیوس می‌باشد. با نگرش به سنگینتر بودن بخار آن از هوا، این گاز می‌تواند مسافت فراوانی را طی کند تا به یک منبع اخگر برسد و مایه برگشت اخگر گردد. برای خاموش کردن آن می‌توان از آب به گونه افشانه، CO۲، پودر شیمیایی یا کف بهره گیری نمود. باید نگریست که به هنگام حریق می‌شود پراکسیدهای آلی قابل انفجار پایه ریزی شوند. به هنگام عملیات اطفاء باید از عینکهای نگهبان و ماسک بهره گیری نمود.