دانلود مقالات ISI درباره ارزش آفرینی + ترجمه فارسی

ارزش آفرینی Value creation هدفی متعالی در کسب وکار می باشد و به معنای رویکردی است که یک سازمان در قبال همه ذینفعان و به ویژه مشتریان خود در پیش می گیرد و در آن مشتری را محور همه فعالیت ها و فرآیندهای خود قرار می دهد. ارزش آفرینی رویکردی یک‌پارچه است که نشان می دهد، سازمان چگونه می تواند در منظر ذینفعان و به ویژه مشتریان، ارزش خلق کند. اگر سازمانی نتواند برای مشتریان خود ارزش آفرینی کند، به مرور از ذهن و زبان مشتریان، خارج و از صحنه بازار محو می شود. ارزش آفرینی برای مشتریان، با تقویت قابلیت های سازمانی و توانایی های فردی محقق می شود. این دو، از جنس نامشهودهایی است که هویت یک سازمان را تشکیل می دهد و حتی قابل کپی برداری نیست. ارزش آفرینی از جنس اثربخشی است. به بیان دیگر، اثربخشی، مقوله ای ارزش مدار است که از عدد و رقم فراتر می رود و به جهت حرکت سازمان مربوط می شود. ارزش آفرینی بیشتر به انجام کارهای درست برای مشتری مربوط می شود تا انجام درست کارها در سازمان. همچنین ارزش آفرینی از مفاهیم اصلی و اساسی کسب و کار است. سازمان هایی که فلسفه بازاریابی را پذیرفته اند همواره در تلاش مداوم برای خلق و افزایش ارزش برای مشتریان خود هستند. ارزش، ملاک انتخاب مشتری است و بدین جهت صاحب نظران حوزه بازاریابی بر این باورند مشتریان کالا و خدمت نمی خرند، آنها در حقیقت ارزش یا فایده می خرند و سازمان هایی موفق تر هستند که نسبت به رقبا ارزش بیشتری برای مشتریان خود خلق کنند. پورتر پیرامون موضوع مزیت رقابتی، اظهار می‌ دارد که یک ارزش جدید، زمانی خلق می ‌شود که شرکت‌ ها روش ‌ها، فن‌آوری ‌ها و یا مواد خام جدیدی را در اجرای فعالیت‌ هایشان به کار گیرند. فرد به عنوان یک منبع ارزش آفرینی: افراد با اجرای کارهای بدیع و متناسب، خدمات، مشاغل، محصولات، فرآیندها و غیره که می‌توانند برای مصرف ‌کنندگان و کاربران آنها (مانند کارفرمایان، مخاطبان، مشتریان) ارزش باشند، اقدام به ارزش آفرینی می ‌کنند. ممکن است ارزش ایجاد شده ناشی از یک وظیفه، خدمات یا شغل جدیدی باشد که هزینه‌ های کمتری را برای کاربران و استفاده‌ کنندگان دارند. مثلاً کارمندی که برای یک تولیدکننده کار می‌ کند، ممکن است روش سریع‌ تری برای کار کردن داشته باشد که می ‌تواند ارزش بالاتر و کیفیت بهتری را موجب شود. جامعه به عنوان یک منبع ارزش آفرینی: در سطح اجتماعی، می‌ توان از طریق برنامه ‌هایی برای کارآفرینی و نوآوری در سازمان ‌ها و همچنین توسعه‌ نوآوری در کسب و کارهای جدید به فرآیند ارزش آفرینی دست یافت. جوزف شومپیتر (۱۹۳۴) بر ماهیت بهم پیوسته‌ محیط بازار تاکید کرده و استدلال می ‌کند که این امر ناشی از نوآوری مستمر و پیشرفت‌ های فنی است. اگر شرکت ‌ها نتوانند نوآوری کنند، رقبا جایگاه آنها را تهدید خواهند کرد و در نتیجه نوآوری ‌های جدیدی بوسیله این رقبا به بازار معرفی خواهند شد. شرکت ‌ها برای جلوگیری از حذف شدن خویش، باید مستمراً تلاش کنند تا محصولات، شیوه‌ ها و ابتکارات جدیدی را به کار گیرند. در واقع، شومپیتر (۱۹۴۲) چنین استدلال کرد که نوآوری شرکت ‌ها در راستای رسیدن به سودآوری، یک منبع کلیدی برای توسعه‌ بازار و رشد اقتصادی سازمان ‌ها و شرکت ‌ها است.