The additionality problem with offsets: Optimal contracts for carbon sequestration in forests

تعرفه های کربن یک ابزار اغلب مورد بحث برای کاهش هزینه های سیاست کاهش حجم انتشار است. با این حال، تعرفه ها یک مشکل اساسی ناشی از اطلاعات نامتقارن دارند. فروشندگان تعرفه اطلاعات خصوصی در مورد هزینه فرصت های خود دارند، که منجر به نگرانی در مورد اینکه آیا تعرفه ها اضافی هستند. تعرفه های غیر اضافی می تواند یک برنامه کلاهبرداری و تجارت را تضعیف کند و یا اگر دولت به طور مستقیم آنها را خریداری کند هزینه های دولت فراوانی را به همراه خواهد داشت. ما قراردادهای مربوط به تسویه کربن در جنگل ها را تجزیه و تحلیل می کنیم که مشکل اطلاعات نامتقارن را کاهش می دهد. صاحبان مزرعه یک منو از قرارداد دو بخش ارائه می دهند که آنها را تشویق می کند نوع آنها را نشان دهد. تحت این طرح، دولت قادر به شناسایی پس از آن است که چه مقدار جنگل اضافی هر صاحب مزرعه کمک می کند و به طور سابق هزینه های خود را برای تسهیل کربن به حداقل می رساند. برای بررسی عملکرد طرح قرارداد، ما یک شبیه سازی مقیاس ملی را با استفاده از یک مدل اقتصادسنجی از تغییر کاربری زمین انجام می دهیم. نتایج نشان می دهد که برای افزایش سطح جنگل 61 میلیون هکتار، هزینه های دولتی در مقایسه با یارانه ی یارانه ای که برای همه صاحب زمین ها ارائه می شود، به میزان 5.3 میلیارد دلار کمتر از روش قرارداد است. این در مقایسه با افزایش هزینه های فرصت های خصوصی فقط 110 میلیون دلار در قراردادها است. بنابراین، طرح قرارداد از منظر جامعه ترجیح داده می شود.