The mouse as a model organism in aging research: Usefulness, pitfalls and possibilities

ماوس به مدل پستانداران مورد علاقه تبدیل شده است. در میان دلایل بسیاری برای این موقعیت ممتاز موش، مجاورت ژنتیکی آنها با انسانها، امکان ژنتیکی ژنوم آنها و دسترسی به ابزارهای بسیاری، جهش ها و سوسپانسیون های انجماد است. همچنین در زمینه پیری، موش ها ابزارهای تحقیقاتی بسیار قوی و قابل اعتماد شده اند. از آنجاییکه موش آزمایشگاهی فقط یک سال طول عمر دارد، رویکردهای ژنتیکی و سایر راهکارها برای مداخله در پیری می تواند با بررسی اثرات آن بر طول عمر و پارامترهای پیری در دوره نسبتا کوتاه، به عنوان مثال، یک پروژه دکترا مورد آزمایش قرار گیرد. علاوه بر این، آزمایشات بر روی موش ها با طول عمر طولانی و همچنین موش هایی که علائم پیری زودرس (سگسیال) را نشان می دهند، همراه با استراتژی های نقشه برداری ژنتیکی، بینش های جدید را در مورد فرآیندهای اساسی که باعث پیری می شود، ارائه می دهد. در نهایت، نتایج مطالعات بر روی محدودیت های کالری و درمان های دارویی ضد پیری در موش ها دارای سطح بالایی از ارتباط با انسان است. در این مقاله، تعدادی از مطالعات اخیر نقشه برداری ژنتیکی را که بینش جدیدی را در مورد فرایند پیری نشان داده اند، بررسی می کنیم. ما در مورد ارزش ماوس به عنوان یک مدل برای تست مداخلات در پیری، مانند محدودیت کالری بحث می کنیم، و ما انتقادی سمپات های موش را با طول عمر طولانی یا کوتاه مدت به عنوان مدل های پیری مورد بحث قرار می دهیم.