Sign language interpreters' use of haptic signs in interpreted meetings with deafblind persons

در این مقاله، مطالعه ای درباره نحوه استفاده از نشانه های هپتیک در جلسات مترجمی با افراد ناشنوا انجام شده است. تجزیه و تحلیل نشان می دهد که چگونه این نوع تفسیر سازماندهی شده است و چگونه فضای تعاملی از طریق نشانه های مبهم تجسم پیکربندی شده است. این مواد از یک جلسه معتبر در میان پنج اعضای هیئت اعزامی هیئت اعزامی ناحیه یک انجمن نروژی برای خلبان ناشنوا است. علیرغم ناتوانی در دیدن و شنیدن یکدیگر به وضوح یا نه، گفت و گو بین آنها جریان دارد. بر اساس تجزیه و تحلیل ویدئو ضبط شده از جلسه، این مقاله بینش عملکردهای مترجم و همچنین تعامل آنها با یکدیگر و مخاطبان ناخوشایند خود را درک می کند. به طور خاص، این مقاله توجه به این دارد که چگونه مفسران اقدامات خود را میان میان گفتارهای گفتاری متناوب، توصیف زمینه جلسه و تولید انواع نشانه های هپاتیک متمایز می کنند. علائم هپتیک، سیگنال های معمولی است که بر روی بدن فرد ناشنوا تولید می شود و اطلاعات محرمانه ای را درباره محیطی که در آن تعامل رخ می دهد، ارائه می دهد. آنها همچنین برای بیان عبارات غیر کلامی دیگر شرکت کنندگان، مانند نوبت نوشتن، سیگنال های پاسخ کوتاه و عبارات احساسی، کار می کنند. به همین ترتیب، علائم هپاتیک اطلاعاتی را فراهم می کنند که افراد ناشنوا می توانند از تعامل خود استفاده کنند و همچنین قادر به تنظیم خودشان باشند. در این زمینه، نشانه های هپتیک تولید شده توسط مترجمان از دخالت در جلسه در حال انجام، انتخاب سیگنال های موثر و زمان تولید و تنظیم سیگنال از بازخوردی که توسط تماس گیرندگان ناشنوایان ایجاد می شود پشتیبانی می کند. اقدامات مترجم بر مبنای ارزیابی لحظه ای لحظه به لحظه از چارچوب مشارکت است که در آن همه شرکت کنندگان، هم مترجمان و هم افراد متقلب عمل می کنند.