Creating sustainable cities one building at a time: Towards an integrated urban design framework

یکی از پایه های پایداری شهری این است که فرم های شهری جمع و جور که بیشتر فشرده می شوند در استفاده کلی از فضا و انرژی بیشتر کارآیی دارند. در بسیاری از طرح ها این به ساختمان های بلند با استفاده از تمرکز بر مدیریت انرژی در پاکت های خارجی آنها ترجمه شده است. با این حال، دنبال کردن این رویکرد متمرکز تنها به این معنی است که ساختمانها به عنوان نهادهای مستقل مورد توجه قرار گرفته و با توجه به تأثیر آنها بر چشم انداز شهری اطراف و برعکس. جایی که چگالی شهری بالا است، ساختمان های فردی با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند، دسترسی به نور خورشید و نور روز، مانع جریان هوا و افزایش درجه حرارت هوا در فضای باز می شود. اگر / هنگامی که هر ساختمان دستورالعمل پایداری خود را بدون توجه به زمینه شهری خود دنبال کند، نتیجه منابع طبیعی انرژی موجود در ساختمانهای مجاور را کاهش می دهد و به طور کلی محیط خارج از محدوده را کاهش می دهد. این مقاله برخی از این تأثیرات شهری را با استفاده از نمونه هایی از شهر لندن بررسی می کند که در آن تحولات سریع اتفاق می افتد به این دلیل که ساختمان های بسیار بلند با مدارک انرژی استثنایی در یک شهر کوچک بدون برنامه ای برای تأثیر کلی شکل شهری قرار می گیرند. تمرکز مقاله این است که دسترسی به آفتاب و باد و مفاهیم گسترده تر از استراتژی های پایدار است که بر ساختمان های فردی متمرکز است تا محروم از چشم انداز شهری اطراف آن. این کار نیازمند چارچوبی است که نتایج حاصل از اثر متقابلی را که از تعاملات متقابل ساختمان ها در فضاهای شهری حاصل می شود، مورد توجه قرار می دهد.