Options for Salvage of Radiation Failures for Prostate Cancer

شکست بیوشیمیایی پس از رادیوتراپی پرتوهای خارجی برای سرطان پروستات رایج است و بخش قابل توجهی از این شکست ها به علت بیماری های باقی مانده یا مکرر محلی است. تداخل اولیه یا تاخیر با استفاده از درمان محرومیت آندروژنی شایع ترین روش است. اگر چه یک رویکرد محافظه کارانه برای بسیاری از افراد مناسب است، بیماران انتخاب شده از درمان مجدد با هدف درمانی سود می برند. ما ادبیات مربوط به نجات سرطان مجدد پروستات موضعی را پس از پرتودرمانی اولیه، از جمله روش های جراحی، سرماخوردگی، سونوگرافی متمرکز با شدت بالا، و یا تجدید نظر با پرتودرمانی بدن برشیتراپی یا استریوتاکتیک بررسی می کنیم. ما درباره انتخاب بیمار، نتایج و مسائل مربوط به سمیت صحبت می کنیم. بیماران با عود موضعی و امید به زندگی کافی، در صورت عدم وجود بیماری متاستاز، می تواند برای نجات محلی مورد توجه قرار گیرد. اگرچه به شدت وابسته به انتخاب بیمار است، اما اثربخشی گزینه های مختلف جبران ناپذیری قابل مقایسه است، در حالی که بقای بیوشیمی بیوشیمیایی در حدود 5 سال در حدود 50 درصد است. پروفیل سمیت متفاوت است، اما تمام درمان های نجات از سویه های سمی تر از درمان اولیه است. مدیریت شکستن ناحیه جدا شده در محل پس از رادیوتراپی باقی مانده است. با این حال، با پیشرفت اخیر در تکنیک های نجات و تصویربرداری عملکردی حساس تر برای تعیین محل و توالی تومور، درمان های جبران ناپذیر احتمالا نقش مهمی را بازی می کنند.