Rise and fall of the two visual systems theory

در میان بسیاری از جوامع، توصیف سیستم بصری، نظریه دوگانه دو سیستم بصری، به ترتیب به ادراک و عمل اختصاص داده شده است، حمایت زیادی کرده است. استدلال های روانشناختی، تشریحی و عصب شناختی به نفع این نظریه وجود دارد. چندین مطالعه رفتاری که با استفاده از پارامترهای روان شناختی حسی و حرکتی تفاوت های بین پاسخ های درمانی و حرکتی را مشاهده کردند. شبکه آناتومیک سیستم دیداری در غیرمذهبی غیرممکن به راحتی براساس دو مسیر اصلی، پشت و شکمی سازمان یافته بود. مطالعات عصبی - روانشناختی، بررسی آتاکسی نوری و آگنوزای بصری به عنوان نقص مشخص این دو مسیر منجر به پیشنهاد یک تفکیک دوبعدی عملکردی بین توالی حرکتی و عملکرد ادراکی بصری شده است. پس از موج عمده ای از محبوبیت که پیشرفت های بزرگی را به وجود آورد، به ویژه در شناخت عملکرد توابع حرکتی، نظریه هدایت شده در حال حاضر بازنگری می شود. در ابتدا، ایده جداسازی دوگانه بین آتاکسی نوری و آگنوزی شکل بصری، به عنوان تمیز جداسازی عضلانی از عملکردهای تصور بصری، دیگر قابل اعتماد نیست؛ آتاکسی اپتیکی از تفکیک بین ادراک و عمل پشتیبانی نمی کند و ممکن است دقیق تر به عنوان یک تصویر منفی از کورکورانه عمل مشاهده شود. دوم، تقسیم بین پاسخهای ادراکی و حرکتی که در چارچوب این نظریه برجسته شده است، مربوط به سطح بسیار ابتدایی عمل است، حتی به طور خودکار دستورالعمل های عملی هدایت می شوند. ثالثا، شبکه غنی از همبستگی مغز بینایی چند استدلال را به نفع تفکیک ادراک / عمل سخت می کند. در مجموع، تفکیک بین عملکرد حرکتی و عملکرد شناختی که توسط این مطالعات رفتاری و روان شناختی بررسی شده است می تواند به تعیین یک سطح خودکار کم کاری سازمان عمل در آتاکسی نوری و حفظ آن در عمل کور چشمگیر کمک کند و تاکید کرد که نیاز به تجدید نظر در مورد دایره ادراک-عمل گروه عملیاتی