Young children show representational flexibility when interpreting drawings

نقاشی ها می توانند مبهم باشند و بیش از یک نهاد نمایندگی نمایند. در سه آزمایش، ما بررسی می کنیم که آیا کودکان جوان انعطاف پذیری نمایندگی را با اجازه دادن به یک تصویر با نام دوم نامگذاری می کنند. ما همچنین فرضیه ای را ارزیابی می کنیم که اطفال که از نظر انعطاف پذیری نمایان می شوند، قصد هنرمند را به عنوان پیوند، به جای تغییر پذیری، می بینند. در آزمایش 1، یک هنرمند اعلام کرد آنچه را که قصد دارد جلب کند (به عنوان مثال یک بالون)، اما یک طراحی مبهم تولید کرد. از کودکان خواسته شد که آیا نقاشیها میتوانند به صورت متفاوت تفسیر شوند (مثلا "آیا این میتواند یک نان شیرین باشد؟") در حضور یک اختلال مشابه یا غیرمستقیم (مثلا نازک یا مار). شش ساله دو علامت برای نقاشی ها در هر دو شرایط را پذیرفت، اما چهار ساله تنها در شرایط غیرقابل پیش بینی انجام داد. آزمایش 2 هر تفسیر احتمالی را با پرسشهای مربوط به اموال (به عنوان مثال، آیا «شناور است؟»، آیا آن را با طعم و مزه خوب بررسی می کند) عمیق تر می کند. کودک پیش دبستانی که متوجه شد که نقاشی مبهم میتواند دو تفسیر را ارائه کند، با این وجود اغلب تنها ویژگیهایی را که در قبال قصد قبلی وجود دارد تأیید می کند. آزمایش 3 شواهد همگانی را فراهم کرد که 4 ساله با استفاده از یک پارادایم انعطاف پذیر به لحاظ بازنمودها انعطاف پذیر بود که به پرسش های مودالانه تکیه نکرد. با هم جمع می شویم، نتایج ما نشان می دهد که حتی 4 ساله ها متوجه می شوند که تصاویر ممکن است بیش از یک مرجع را نشان دهند، اما هنوز هم این نماد را مطابق با قصد اصلی هنرمند می دانند.