Spatial segregation, inequality, and opportunity bias in the slums of Bengaluru

وجود غارها یا شهرک های غیر رسمی در اکثر شهرهای کشورهای در حال توسعه رایج است. در هند، محله های فقیر شامل تنوع زیادی می شوند که با فقر بالایی روبرو هستند و دسترسی به منابع کافی ندارند. مطالعات اخیر شناسایی کرده اند که تصور مرسوم از محله های فقیرنشین به عنوان سکونتگاه های همگن متمایز نادرست است، در عوض، زاغه ها سیستم های متنوع و پیچیده ای هستند که نمی توان از طریق یک اندازه متناسب با همه رویکردها مورد توجه قرار گیرند. در این مقاله، تئوری تیللی درباره جداسازی گروهی و نحوه بازتولید یا تقویت نابرابری در محله های فقیرنشین بنگالورو مورد بررسی قرار می گیرد. ما از تکنیک های آماری (تجزیه و تحلیل مکاتبات و رگرسیون) به داده های اطلاعاتی جدید از 37 فقیر در بنگالورو استفاده می کنیم. اولا، سطح بالای جداسازی فضایی و گروهی را از طریق دین در نیمی از بنگالورو یافت می کنیم. دوم، ما متوجه می شویم که جداسازی منجر به انحراف فرصت در میان ساکنان لجام گسیخته شده است که مانع دسترسی عادلانه به مشاغل در بازار کار می شود. در نهایت، نتایج نشان می دهد که دسترسی کافی به منابع، تولید درآمد را محدود می کند و منجر به استراتژی های مقابله با ظهور می شود. نتایج نشان می دهد که هویت گروهی کلید حل اختلاف است و چگونگی حل نابرابری می تواند به شدت بر هویت گروه تاثیر بگذارد. نتایج ما نشان می دهد که هدف قرار دادن نابرابری های افقی (در مقایسه با نابرابری عمودی) ممکن است میزان مداخلات موفقیت آمیز را برای هر یک از گروه های جداگانه ساکنان زاغه افزایش دهد.