دانلود مقالات ISI درباره حکومت + ترجمه فارسی

حکومت در لغت به معنای فرمانفرمایی و حکمرانی است و بدین معنا، برای آن وجود رابطه‌ی پایدار فرماندهی و فرمانگزاری میان فرمانفرما و فرمانگزار لازم است. در سیاست به معنای دستگاه فرمانروا در کشور است و به این معنا، دولت نیز همردیف یا بجای آن به کار برده می‌شود. ولی در علم سیاست و حقوق جدید میان « حکومت» از یکسو و « دولت » یا « کشور » از سوی دیگر، فرق گذاشته می‌شود. در نظامهای قانونی جدید که در آنها « تفکیک قوا» و اصل حکومت قانون به رسمیت شناخته شده است، حکومت به معنای « قوه‌ی اجرایی» به کار می‌رود، یعنی مجموع دستگاه اداری، سیاسی، انتظامی، و نظامی کشور که در راس آن هیئتی به نام کابینه یا هیئت وزیران قرار دارد و کشور را بر طبق قانونهای وضع شده در قوه‌ی قانونگذار وزیر نظارت آن، اداره می‌کند. در راس هیئت دولت، رئیس دولت یا حکومت قرار دارد که در بعضی نظام ها نخست وزیر و در برخی دیگر رئیس جمهور است و با هیئت وزیران در برابر پارلمان مسئول و پاسخگو است. بنابراین حکومت برابر است با « هیئت وزیران» یا «کابینه» که معمولاً به نام شخص خاصی که در راس آنست نامیده می‌شود. بنابراین، حکومت تغییرپذیر است، در حالی که دولت یا کشور نظراً پایدار است. حکومت در زبان انگلیسی Government نامیده می‌شود. این واژه ریشه در سالیان دور دارد و در انگلستان قرون وسطی، فرانسه باستان و یونان باستان رواج داشته‌است. ریشه این، hCi به کلمه یونانی آن بازمی‌گردد و از انشقاق چند کلمه مجزا تشکیل شده‌است. در بریتانیا (و بسیاری از دیگر کشورهای جهان که از نظام سیاسی این کشور تأثیر پذیرفته‌اند)، این واژه به شاخه اجرایی و قوه مجریه دولت نیز به‌طور خاص اطلاق می‌شود، این مفهوم بریتانیایی از Government معادل اما مفهوم آمریکایی Administration است که در آمریکا به قوه مجریه آن اشاره دارد. در آمریکا واژه Government به نظامی گسترده تر نظر دارد که تحت آن کشور مورد سازمان‌دهی و اداره قرار می‌گیرد. اشکال منطقی حکومت: فیلسوف کلاسیک یونان، افلاطون درباره پنج شکل نظام‌های سیاسی بحث می‌کند. این پنج شکل، اشراف سالاری (آریستوکراسی)، مالک سالاری (تیموکراسی)، شایسته سالاری (اولیگارشی)، مردم سالاری (دموکراسی) و استبداد می‌باشند. افلاطون هر شخصی را به یکی از این نظام‌ها وصل می‌کند تا بتواند منظور خود را بهتر روشن کند. برای مثال مرد ستمگر نماینده رژیم استبدادی است. این پنج رژیم به تدریج به ترتیب از بالا که آریستوکراسی است تا پایین که استبداد است روندی رو به انحطاط خواهند داشت. در کتاب جمهوری، در جایی که افلاطون وقت بسیاری را بر سر توصیف نظریات سقراط در یک مکالمه می‌گذارد، در انتهای بحث به این نتیجه می‌رسد که در واقعیت چهار نوع رژیم سیاسی وجود دارند و سعی دارند جای یکدیگر را بگیرند: تیموکراسی، اولیگارشی، دموکراسی و استبداد.