قهر؛ سلاحی برای تنبیه یا نشانهی یک اختلال شخصیتی؟!
قهر کردن، رفتاری آشنا برای همه ماست. گاهی برای نشان دادن ناراحتی و گاهی برای تنبیه طرف مقابل از آن استفاده میکنیم. اما قهر کردن بیش از حد و به صورت مداوم، میتواند نشانهای از یک اختلال شخصیتی باشد. در این مقاله به بررسی ابعاد مختلف این رفتار و چگونگی برخورد با آن میپردازیم.

قهر کردن؛ نوعی اختلال شخصیتی
قهر کردن نوعی بیماری روانی است که فرد برای فرار از مشکلات و تنبیه طرف مقابل به آن متوسل میشود. افرادی که بیش از اندازه قهر میکنند، تصور میکنند که بهترین راه برای تسلط بر دیگران، کنترل آنهاست. این شیوه برخورد، خودخواهانه است و فرصت صحبت کردن را از طرف مقابل میگیرد.
ریشههای قهر کردن
قهر کردن یکی از اختلالات شخصیت نابالغ است که ریشه در کودکی فرد دارد. این افراد معمولا راه حلهای موقت و ناکارآمدی مثل قهر کردن را به شیوههای صحیح حل مشکلات ترجیح میدهند. قهر، حاصل خشم افراد درونگرا، کم جرات، منفعل پرخاشگر، خجالتی و پرتوقع است. این افراد به دلیل عدم بلوغ شخصیت در ابراز احساساتشان ناتوان هستند.
چگونگی برخورد با افراد قهرکننده
برای برخورد با کسانی که به صورت مداوم قهر میکنند، مهمترین نکته این است که نباید به آنها برای قهرشان جایزه داد. به عبارت دیگر، نباید با خواستههای آنها که از طریق قهر کردن مطرح میشود، موافقت کنیم. این کار باعث میشود که فرد قهرکننده، قهر کردن را به عنوان یک روش موثر برای رسیدن به خواستههای خود یاد بگیرد.
نکات مهم در برخورد با افراد قهرکننده
- به قهر آنها توجه نکنید: وانمود کنید که قهر آنها را ندیدهاید و به کارهای خود ادامه دهید.
- به خواستههای آنها تن ندهید: حتی اگر قهر آنها طولانی شد، به خواستههایشان که از طریق قهر مطرح میشود، تن ندهید.
- با آنها صحبت کنید: در زمان مناسب، با فرد قهرکننده صحبت کنید و سعی کنید علت قهر او را بفهمید.
- به آنها کمک کنید: به آنها کمک کنید تا راههای صحیح ابراز احساسات و حل مشکلات را یاد بگیرند.
نتیجهگیری
قهر کردن، رفتاری پیچیده است که میتواند دلایل مختلفی داشته باشد. در برخی موارد، قهر کردن نشانه یک اختلال شخصیتی است و نیاز به درمان دارد. در هر صورت، برخورد صحیح با افراد قهرکننده میتواند به آنها کمک کند تا این رفتار را ترک کنند و راههای سالمتری برای ابراز احساسات و حل مشکلات یاد بگیرند.