The role of trees in urban stormwater management

سطوح غیر قابل نفوذ شهری، بارش را به روان آب باران تبدیل می کند که باعث ایجاد مشکلات آب و کیفیت می شود. در حالیکه مدیریت سیلاب سنتی به زیرساخت خاکستری متکی است از جمله وسایل حمل و نقل لوله برای جمع آوری و انتقال آب باران به تاسیسات تصفیه فاضلاب و یا آبهای سطحی، شهرها در حال بررسی زیرساخت های سبز برای مدیریت منابع آب آشامیدنی در این منبع هستند. زیرساخت های ناچیز سبز توانایی های خاک و پوشش گیاهی را برای نفوذ، توزیع مجدد، و در غیر این صورت ذخیره حجم طوفان آب در اختیار می گذارد، که می تواند منافع زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی را به همراه داشته باشد. تا به امروز، علم و فناوری زیربنای سبز عمدتا بر فن آوری های مبتنی بر نفوذ متمرکز شده اند که شامل باغ های باران، بیواسال ها و پیاده روهای نفوذی هستند. با این حال، یک تمرکز محدود بر نفوذ، از سایر چرخه های هیدرولوژیکی از دست دادن دیگران است، و ما پیشنهاد می کنیم که باغبانی - کشت درختان و سایر گیاهان چوبی - مستلزم توجه بیشتر به عنوان یک اندازه گیری کنترل بارش است. درختان با چرخه هیدرولوژیکی شهری ارتباط برقرار می کنند با وقفه بارش باران، حذف آب از خاک از طریق انتقال، افزایش نفوذ و تقویت عملکرد سایر فن آوری های زیربنایی سبز. با این حال، بسیاری از این تعاملات درک نمی شود، به ویژه در مقیاس های فضایی و زمانی مربوط به مدیریت طوفان. به همین ترتیب، استفاده قابل اعتماد از درختان برای کنترل جریان آب بستگی به درک بهتر چگونگی و تا چه اندازه درختان با آبهای سطحی دارد و توجه ویژه ای به شیوه های مناسب باغبانی و چارچوب های سازمانی برای به حداکثر رساندن مزایای در نظر گرفته می شود.