Efficiency of second-generation biofuel crop subsidy schemes: Spatial heterogeneity and policy design

طرح های سیاست ای که به منظور تحریک کشت محصولات زیستی استفاده می شود، معمولا ناهماهنگی فضایی را در هزینه ها و مزایای مربوط به تولید آنها نادیده می گیرند. به دلیل ناهمگونی فضایی در عوامل تولید بیوفیزیکی و فعلی تولید کشاورزی، دستاوردهای بالقوه از تحریک محصولات زیستی سوخت، در فضای غیر یکنواخت توزیع شده است. این مقاله به بررسی پیامدهای این نوع ناهمگونی برای مزایای خالص مربوط به طرح های مختلف یارانه می پردازد. ما یک چارچوب ساده مبتنی بر جریان نقدی تخمین زده می کنیم تا بتوانیم دستاوردهای بالقوه را از معرفی مفهوم ناهمگونی به طرح های تحریک ارزیابی کنیم. ما نشان می دهیم که هزینه های یارانه کشاورزی می تواند در یک روش کارآمد پارتو کاهش یابد و به طور همزمان افزایش پتانسیل تحریک پذیری سیاست های سوخت زیستی، زمانی که طرح ها: 1) تولید به جای زمین مستقر است؛ 2) مخارج تفاوت در هزینه های فرصت، و 3) سایت هایی را هدف قرار دهید که در آن یارانه ها برای انواع مختلفی از انواع استفاده از زمین های کشاورزی بالا باشد. این نتایج برای طیف وسیعی از قیمت های مختلف انرژی زیستی و نتایج نسبی برخورد با این عناصر کلیدی در سیاست در مقایسه با طرح های تحرک متعارف با قیمت های پایین تر از انرژی های زیستی افزایش می یابد و بزرگ ترین زمانی است که قیمت های پایین با بالاترین جاه طلبی ها همراه است.