Reliability of semi-active seismic isolation under near-fault earthquakes

کنترل ساختاری می تواند برای محافظت از ساختمان ها و محتوای حساس لرزش آن ها از زلزله استفاده شود. جداسازی لرزه ای یک سیستم کنترل منفعل است که با استفاده از یاتاقان های انعطاف پذیر، نیروهای زلزله موثر را کاهش می دهد. با این حال، میرایی مکمل در سیستم جداسازی ممکن است برای کاهش جابجایی جداسازی های بزرگ در زمین لرزه های نزدیک به شکست رخ دهد. دامپرهای نیمه فعال تر از دمپر های منفعل ترجیح داده می شود، زیرا ظرفیت آنها برای به حداقل رساندن تقویت های ممکن در شتاب های کف با توجه به افزایش دما کاهش می یابد. دامپرهای نیمه فعال بیش از آنهایی که فعال هستند ترجیح داده می شود به دلیل ثبات بالاتر و مصرف انرژی پایین تر. از سوی دیگر، عملکرد لرزه ای جداسازی نیمه فعال ممکن است به علت تغییرات خواص مکانیکی دستگاه های نیمه فعال و / یا ایزوله های لرزه ای متفاوت باشد. چنین عدم قطعیتی در کنار عدم قطعیت های مرتبط با پارامترهای حرکت زمین باید مورد توجه قرار گیرد تا یک تصویر واقع بینانه از رفتار ساختمان های جدا شده از زمین لرزه ای که مجهز به دستگاه های کنترل نیمه فعال است، ایجاد شود. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی جداسازی نیمه فعال در حفاظت از تجهیزات حساس به ارتعاش و یکپارچگی ساختار با توجه به عدم قطعیت های ذکر شده و ارائه قابلیت اطمینان جدایی لرزه ای نیمه فعال در زلزله های نزدیک به خطا است. برای این منظور، این مقاله روشی را معرفی می کند که از زلزله های نزدیک به خطا و شبیه سازی های مونت کارلو استفاده می کند. این روش برای تعیین قابلیت اطمینان یک ساختمان پایه سه طبقه و 9 طبقه با سیستم های جداسازی نیمه فعال تحت زلزله های نزدیک به زاویه ای از مقیاس های مختلف و فاصله های مختلف خطا استفاده می شود. نتایج در فرم های مقایسهای احتمال احتمال شکست و اعتبار ارائه شده است.