Changes in the spatial spread of attention with ageing

توجه فضایی یک فرایند شناختی لازم است، که جهت هدایت منابع ظرفیت محدود به مکان های مختلف در زمینه بصری برای بهبود پردازش تصویری اجازه می دهد. بنابراین، درک اینکه چگونه پیری بر این فرآیند تأثیر می گذارد حیاتی است. در مطالعه حاضر، رابطه بین گسترش فضایی توجه و سالمندی سالم با استفاده از مهار وظیفه بازگشت به منظور پردازش توجه بصری مورد بررسی قرار گرفت. این کار ما را قادر به اندازه گیری توزیع فضایی مهار، و به این ترتیب به عنوان نشانگر برای گسترش توجه عمل کرد. تحقیقات گذشته نشان دادند که اختلاف سن در گسترش مهاری وجود دارد. با این حال، این مطالعات از محرک های نگهدارنده استفاده می کردند، که ممکن است دامنه ای را که ممکن است با اندازه گیری های قابل اندازه گیری تفاوت های سنی محدود شود محدود کرده است. برای مقابله با این، در آزمایش اول ما رابطه بین گسترش فضایی مهار و پیری سالم را با استفاده از یک روش که متغیرهایی را استفاده نمی کرد، اندازه گیری کردیم. در مقایسه با تحقیقات گذشته، اختلاف سن در میزان مهارکننده مشاهده شده است، در حالیکه در مقایسه با بزرگسالان جوانتر، افراد مسن میزان توجه نسبتا محدودی از خود نشان دادند. پس از آزمایش دو، این یافته ها را به طور مستقیم با مقایسه مقایسه ای از مهارکننده های موجود در مکان های حاوی و مکانیزم های موجود در میان افراد جوان و سالمند تایید کرد. مجددا مشخص شد که اختلاف سن در گسترش مهاری، اما تنها در شرایط موجود نبودن حفره یا سوراخ وجود دارد. دلایل ممکن برای تفاوت های سن مشاهده شده مورد توجه قرار گرفته است.