Pharmacological interventions for preventing delirium in the elderly

دلیریم یک بیماری شایع در بیماران بستری در بیمارستان بستری است، به خصوص در زمینه مداخله جراحی و بیماری حاد. دلیریم با تعدادی از پیامدهای بالینی و اجتماعی نامطلوب همراه با هزینه های بالاتری مالی و خطر ابتلا به زوال عقل، و نیز افزایش احتمال ابتلا به نیاز به مراقبت های مسکونی همراه است. مداخلات جاری برای جلوگیری از دلیریم معمولا شامل شناسایی و بهبود عوامل خطر قابل تغییر است و درمان شرایط اساسی که فرد را به دلیری مستعد می کند. تعدادی از استراتژی های دارویی برای پیشگیری از دلیری آزمایش شده اند. داروهای ضد پریشیوتیک برای درمان تبخال در محدوده دلیریم مورد استفاده قرار می گیرند، در حالی که سایر اقدامات شکست خورده است، اما اثر آن در پیشگیری از طریق ناتوانی مطالعه و نگرانی در مورد تحمل پذیری محدود شده است. مهار کننده های استیل کولین استراز در درمان علائم بیماری آلزایمر موثر هستند اما به نظر می رسد در جلوگیری از گلودرد وجود ندارد. ملاتونین و آگونیست های ملاتونین یک عارضه جانبی نسبتا خوش خیم دارند و نشان دهنده وعده برای جلوگیری از دلیریم در افراد نا امید کننده پزشکی است. آگونست آلفا 2، دگزمودومیدین ممکن است در تنظیم واحد مراقبت های ویژه مفید باشد، اما راه ورود داخل وریدی و نیاز به نظارت بالینی نزدیک، استفاده از آن را در محیط بیمارستان وسیع تر محدود می کند. سایر عوامل مانند بنزودیازپین ها، کورتیکواستروئیدها، استاتین ها و گاباپنتین پیشنهاد شده است، اما شواهدی وجود ندارد که نقش آنها در جلوگیری از بدخیمی را پشتیبانی کند. تا به امروز، داده های متناقض و متناقضی در مورد اثربخشی هر عامل دارویی خاص وجود دارد، اگر چه برخی از مداخلات وعده داده شده است. آزمایشات بالینی بزرگ، به خوبی طراحی شده، کنترل شده با پلاسبو مورد نیاز است.