Mid-continental earthquakes: Spatiotemporal occurrences, causes, and hazards

زلزله های بزرگی در شمال چین، استرالیا، شمال غربی اروپا، ایالات متحدۀ مرکزی و شرقی و دیگر قاره های نیمه قیمتی الگوهای پیچیده ای را نشان می دهند که مدل های زلزله ای را که مناسب نیستند، نشان می دهد. گسل های فردی و یا ناحیه های گسل، پس از خوشه ای از شکستگی، در طول عمر طولانی (هزاران سال یا بیشتر) سقوط می کنند، در حالی که زلزله های بزرگی بین گسل های گسترده وجود دارد. این رفتارها مشخصه سیستم های پیچیده دینامیکی گسل های تعامل است. در چنین سیستمی، گسل های گسترده ای به طور کلی جای بارگذاری تکتونیکی آهسته را می گیرند و پارگی گسل اصلی، هر دو انتقال استرس را به گسل های همسایه و شرایط بارگذاری را در گسل های دور نگه می دارد. به علت بارگیری تکتونیکی آهسته، تغییرات استرس محلی از تعاملات گسل یا فرایندهای غیر تکتونیک، یا تغییرات قدرت خطا، می تواند باعث زلزله های میانی قاره ای شود. رخداد دقیق فضایی طولانی زلزله های بزرگ میانی قاره ای ممکن است غیر قابل شناخت باشد، محدودیت ذاتی سیستم های دینامیکی پیچیده، اما رفتار سیستم کیفی آنها ممکن است از طریق یک رویکرد سیستم درک شود. این رویکرد، مفاهیم رایج مورد استفاده قرار می گیرد، مانند چرخه های لرزه ای، فواصل عود، زمین لرزه های خاص و شکاف های لرزه ای که در میان قاره ها نامناسب و غیرمستقیم هستند، و خواستار بازنگری برآورد احتمالی بر اساس این مفاهیم است. به منظور درک بهتر تعاملات گسل در مقیاس های فضایی و زمانی چندگانه به جای تمرکز صرفا بر روی توازن بارگذاری تکتونیکی و مقاومت در برابر گسل های فردی و یا بخش های گسل، نیاز است. همچنین نشان می دهد که نیاز به مطالعات پائئوسئیسم و ​​ژئودزی فراتر از مناطقی که زمین لرزه های اخیر رخ داده است را نشان می دهد و همچنین برای ارزیابی خطر برای کاهش تاثیرات تعاملی جدیدترین زلزله های بزرگ که تمایل به ثبت سوابق زلزله کوتاه و ناقص را دارند، نشان می دهد.