دانلود مقالات ISI درباره سندرم نفروتیک + ترجمه فارسی

سندرم نفروتیک Nephrotic syndrome که با نام نفروز نیز شناخته می‌شود در پزشکی و اورولوژی مجموعه علائم و سمپتوم‌هایی است که بخاطر آسیب به غشای پایه (باسال) گلومرول‌های کلیه ایجاد می‌شود و کلیه‌ها به مقدار زیادی پروتئین دفع می‌کنند. علائم و نشانه ها: علائم بیماری مربوط به دفع پروتئین (آلبومین) از کلیه می باشد به این ترتیب که با کم شدن مقدار پروتئین و رقیق شدن خون، طبق قانون های فیزیکی آب و مایعات از جای رقیق تر به جای غلیظ تر جریان می یابد (یعنی از رگ به فضای بین بافتی) بنابراین بدن ورم می کند. شایع ترین محل های ورم، اطراف چشم، قوزک پا و بیضه در پسران می باشد. در موارد ورم شدید، اختلالات تنفسی و اسهال نیز دیده می شود. از جمله علائم دیگر بیماری می توان به ادرار کف آلود، بی اشتهایی، تهوع و استفراغ، خستگی، بی حالی، رنگ پریدگی و افزایش وزن اشاره کرد. دلایل: علت اصلی که برای این بیماری در نظر گرفته می‌شود معمولاً آسیب به خوشه‌های کوچکی از مویرگ‌ها می‌باشد که گلومرول نام دارند. خون با عبور از این مویرگ‌ها فیلتر می‌شود و مواد زائد آن دفع خواهد شد. گلومرول سالم پروتئین خون به ویژه آلبومین را نگه خواهد داشت. این پروتئین برای باقی ماندن مقدار درستی از مایع در بدن مورد نیاز است. هنگام آسیب به طور ویژه همین پروتئین از طریق ادرار دفع شده و سندرم نفروتیک را به وجود می‌آورد. تشخیص: تشخیص بیماری براساس علائم صورت می گیرد اما آزمایشاتی نیز انجام می شود از جمله جمع آوری ادرار 24ساعته برای تشخیص وجود پروتئین که بیش از50 میلی گرم پروتئین به ازای هر کیلوگرم وزن کودک در ادرار تشخیص را قطعی می کند؛ علاوه بر پروتئین، چربی و گلبول قرمز نیز ممکن است در ادرار دیده شود ؛ در آزمایشات خون، کاهش آلبومین، افزایش کلسترول، گلوکز و اوره دیده می شود. بررسی فاکتورهای دفاعی بدن و هم چنین سونوگرافی و نمونه برداری از کلیه برای تشخیص انواع سندرم نفروتیک بنا به نیاز بیمار و تشخیص پزشک انجام می شود. درمان: هدف از درمان، کاهش ترشح پروتئین در ادرار، جلوگیری از عفونت و کم شدن ورم می باشد. درمان دارویی، در مراحل اولیه، درمان با کورتون ها آغاز می شود اصلی ترین داروی این گروه، قرص پردنیزولون می باشد که باید طبق دستور پزشک و در زمان تعیین شده مصرف شود. اغلب بیماران به این دارو خیلی خوب پاسخ می دهند و دفع پروتئین طی دو تا سه هفته مهار می شود اما در صورت عود مجدد بیماری و عدم پاسخ بیمار به کورتون، از داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی مثل سیکلوفسفامید یا سیکلوسپورین استفاده می شود. در صورتی که ورم شدید منجر به بروز عوارض گوارشی و تنفسی شود، از داروهای ادرارآور مثل فروزماید (لازیکس) استفاده می شود.