دانلود مقالات ISI درباره رتینوپاتی در نوزادان زودرس + ترجمه فارسی

رتینوپاتی در نوزادان زودرس ROP ضایعه ای در شبکه چشم نوزاد نارس و کم وزن در هنگام تولد است. این بیماری در طی تکامل عروق شبکیه ایجاد می شود و تنها شبکیه چشم نوزادان نارس را که ساختمان های عروقی آنها به طور کامل تشکیل نشده است، گرفتار می کند. این بیماری در گذشته ناشی از استفاده از مقادیر زیاد اکسیژن در دستگاه‌هایی بود که نوزادان زودرس در آن‌ها نگهداری می‌شدند ولی امروزه بروز این بیماری کمتر شده‌است. بالابودن بیش ازحد فشارهای اکسیژن شریانی سبب انقباض عروقی در رگ های نارس شبکیه درمرحله اول بیماری می شود. اگر مدت و شدت هیپراکسمی از مدتی که انقباض عروقی قابل برگشت است تجاوز کند، انسداد عروقی به دنبال این انقباض رخ خواهد داد. بعد از این که مشخص شد علت این بیماری هیپر اکسمی است شیوع آن به طور چشم گیری کاهش پیداکرد. تقریبا از ماه 4 زندگی جنینی شبکیه به صورت گریز از مرکز، از عصب اپتیک واسکولاریزه (عروقی) می شود و این روندتا مدت کوتاهی بعد از تولد ادامه پیدا می کند. علائم و نشانه ها رتینوپاتی در نوزادان نارس: از آنجا که نوزاد نمی تواند علائم خود را بگوید والدین، متخصص کودکان و نوزادان و چشم پزشک باید متوجه عوامل خطری که احتمال ابتلا به این بیماری را زیاد می کنند باشند. این عوامل عبارتند از: کم بودن وزن هنگام تولد (1. 5 کیلوگرم یا کمتر)، نیاز به اکسیژن در هفته اول پس از تولد، وجود مشکلی در سلامتی نوزاد بلافاصله پس از تولد. کودکانی که در نوزادی به این بیماری مبتلا شده اند باید از نظر علائم زیر که ممکن است نشانه هایی از ابتلا باشند مورد توجه قرار گیرند: نگه داشتن اجسام نزدیک چشم، مشکل در دیدن فاصله دور، بستن و تنگ گردن یک چشم، بی میلی نسبت به استفاده از یک چشم، ضعف دید (که قبلاً توسط پزشک تشخیص داده نشده)، افت ناگهانی دید، انحراف چشم. تشخیص و درمان رتینوپاتی در نوزادان نارس: نوزادانی که ریسک ROP دارند باید در هفته 4 تا 6 پس از تولد معاینه چشم پزشکی شوند. چشم پزشک ابتدا با استفاده از قطره های گشاد کننده، مردمک را باز کرده و سپس با استفاده از افتالموسکوپ شبکیه را می بیند. در حین معاینه پدر یا مادر باید کودک را نگه دارند. صرف نظر از اینکه بیمار به درمان نیاز داشته باشد یا خیر باید مجدداً در فواصلی که چشم پزشک مشخص می کند تحت معاینه قرار گیرد. معاینات دوره ای برای مشخص کردن اینکه پیشرفت بیماری متوقف شده یا خیر و اینکه به درمان نیاز وجود دارد یا خیر لازمند. درمان: بعضی از کودکانی که بیماریشان در حد درجه ۱ یا ۲ است بدون درمان بهبود می‌یابند. در موارد دیگر، در صورتیکه بیمار علائم بیماری درجه ۳ یا بالاتر را نشان دهد درمان لازم است. برای جلوگیری از انتشار عروق غیرطبیعی ممکن است مناطقی از شبکیه را با روشی بنام کرایوتراپی درمان کنند. در این روش قسمت‌هایی از شبکیه منجمد می‌شود. لیزر هم ممکن است بدین منظور استفاده شود. در هر دو روش زخم‌های دائمی در قسمت‌های محیطی شبکیه باقی می‌ماند ولی در اغلب موارد این روش‌های درمانی در حفظ دید مرکز بیمار موفقند. در صورت جداشدگی شبکیه انجام جراحی الزامی است.