Hunter-Gatherer population structure and the evolution of contingent cooperation

بر خلاف دیگر مهره داران، انسان ها در گروه های بزرگ با افراد غیر مرتبط همکاری می کنند. بسیاری از نویسندگان استدلال کرده اند که تکامل چنین همکاری ناشی از متقابل و سایر اشکال همکاری احتمالی است. این استدلال با نظریه موجود به خوبی پشتیبانی نمی شود. تئوری همکاری احتمالی در جفت ها به خوبی توسعه یافته است: استراتژی های متقابل هنگامی پایدار هستند که پایدار باشند و زمانی که ساختار جمعیت به سطوح متوسط ​​نسبت می یابد، می تواند افزایش یابد. با این حال، در گروه های بزرگتر، مشخص نیست که آیا مشروط همکاری می تواند هنگام نادر شدن افزایش یابد. کار موجود نشان می دهد که استراتژی های احتمالی نمی توانند افزایش یابد مگر اینکه رابطه گرایی بالا باشد، اما بستگی به فرض های غیر واقعی در مورد اثرات ساختار جمعیت دارد. در اینجا، ما یک مدل ساختار جمعیتی دو طبقه ای را که ویژگی های مهم جوامع شکارچی جمع کننده انسان را دربرمی گیرد، توسعه می دهیم و آن را تجزیه و تحلیل می کنیم. این مدل نشان می دهد که کار قبلی کم توجهی به شرایطی که در آن همکاری مشروط ممکن است تکامل یابد، نیز پیش بینی می کند که همکاری نمی تواند تکامل یابد مگر آنکه (1) گروه های اجتماعی کوچک باشند و (2) وابستگی در گروه های قومی لنینژیک در انتهای بالا محدوده تخمین های تجربی.