Spatial scales of marine conservation management for breeding seabirds

دانستن مقیاس های فضایی که در آن مدیریت موثر می تواند اجرا شود، برای برنامه ریزی حفاظت اساسی است. این به خصوص برای گونه های متحرک مهم است که می تواند در معرض تهدیدات در مناطق وسیع قرار گیرد، اما نیازهای استفاده از فضای گونه های مختلف می تواند به اندازه ای متفاوت باشد که ممکن است برخی از روش های مدیریتی ناکارآمد باشد. در اینجا، الگوهای استفاده از فضاهای پرنده های دریایی مورد بررسی قرار گرفت تا راهنمایی های مربوط به اینکه آیا رویکردهای مدیریت حفاظت برای گروه های طبقه بندی با ویژگی های حرکتی متفاوت باید طراحی شوند، مورد بررسی قرار گیرد. داده های ردیابی دریایی از 5419 فرد پرورش دهندگان بالغ از 52 گونه در ده خانواده که در سال های 1998 تا 2017 در حوضه اقیانوس اطلس جمع آوری شده بود، سنتز شد. دو جنبه کلیدی توزیع فضایی به صورت کوانتومی، یعنی اینکه دریچه های دریایی از چه نوع کلنی و چه چیزی تعداد افراد از همان مستعمره از مناطق مشابه در دریا استفاده می شود. شواهدی وجود دارد که تفاوت های قابل توجهی در الگوهای استفاده از فضایی در میان ده گونه خانواده های دریایی دریایی وجود دارد که نشان می دهد که چندین روش حفاظت از جانبداری مورد نیاز است. گونه های متعددی از دامنه های تغذیه ای بزرگ و تجمع کمی در دریا استفاده می کنند که نشان می دهد که راه حل های حفاظت شده بر پایه منطقه باید بسیار مناسب برای حفاظت از این گونه ها باشد. نتایج نشان می دهد که گونه های کوتاه مدت و جمع کننده ای از جمله گونه های قرمز، قهوه، برخی از پنگوئن ها و گاوها از روش های حفاظت در مقیاس های فضایی نسبتا کوچک در طی فصل پرورش آنها سود می برند. با این حال، مقررات بهبود شیلات، ضایعات، آلودگی و تهدیدات دیگر در مقیاس های بزرگ فضایی برای گونه های وسیع و پراکنده مانند آلتتروسس ها، خلخال ها، طوفان ها و پرندگان جنگل مورد نیاز است.