Predictors of postoperative mortality in ruptured aneurysms of internal carotid artery

Background and purposeAn analysis of predictors of mortality in patients with ruptured intracranial aneurysm is an important aspect in the assessment of outcome. The aim of the study was to analyse factors determining mortality risk after the surgical treatment of ruptured internal carotid artery (ICA) aneurysm.Material and methodsThis study comprised 242 patients operated on between 1997 and 2006 in the Neurosurgery Department of the Medical University Hospital in Gdansk, Poland. Multivariate logistic regression, ROC curves (for model assessment as a mortality classifier) and population attributable risk for contribution of individual factor mortality explanation were used to assess factors related to in-hospital mortality.Results14.9% of patients died postoperatively. In univariate analysis, increased risk of death was related to the Glasgow Coma Scale score, WFNS score, Hunt-Hess and Fisher grade, preoperative neurological deficit, delayed cerebral ischaemia (DCI), trapping and bypass operative method. Multivariate analysis revealed two independent predictors of in-hospital mortality: DCI and Hunt-Hess grade. 91% of mortality risk was attributed to grade 4 or 5 in Hunt-Hess scale and DCI. The dominant predictor of survival was the Hunt-Hess scale. Increase by one grade in the Hunt-Hess scale resulted in two-fold increase of in-hospital mortality risk.ConclusionsPostoperative mortality after ICA aneurysm rupture is determined by clinical status at admission and the occurrence of DCI.

StreszczenieWstęp i cel pracyAnaliza czynnikowa śmiertelności wśród chorych z pękniętym tętniakiem wewnątrzczaszkowym stanowi ważny aspekt w ocenie wyników leczenia. Celem pracy była analiza czynników mających wpływ na zwiększone ryzyko zgonu po operacji krwawiącego tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej.Materiał i metodyW badaniu wzięło udział 242 chorych operowanych w latach 1997—2006 w Klinice Neurochirurgii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. Czynniki rokownicze śmiertelności w tej grupie analizowano za pomocą wieloczynnikowej regresji logistycznej, porównania krzywych ROC (celem oceny poprawności całego modelu jako klasyfikatora śmiertelności) i wskaźników ryzyka przypisanego populacji (PAR) dla wskazania udziału poszczególnych czynników w wyjaśnieniu śmiertelności. Analizowano jedynie przypadki zgonów występujące w trakcie hospitalizacji.WynikiŚmiertelność pooperacyjna wyniosła 14,9%. W analizie jednoczynnikowej ryzyko zgonu zależało od: stopnia w skali śpiączki Glasgow, punktacji w skali WFNS, Hunta–Hessa, Fishera, przedoperacyjnego deficytu neurologicznego, rozpoznania opóźnionego niedokrwienia mózgu (delayed cerebral ischaemia — DCI), metody operacyjnej polegającej na zamknięciu naczynia lub wytworzeniu obejścia naczyniowego. Spośród nich analiza wieloczynnikowa wyłoniła dwie niezależne zmienne, które miały istotny wpływ na śmiertelność: DCI oraz stan kliniczny pacjentów przy przyjęciu mierzony w skali Hunta-Hessa. Stopień 4. i 5. w tej skali oraz rozpoznanie DCI odpowiadały za 91% ryzyka zgonu po operacji tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej. Dominujące znaczenie w przewidywaniu przeżycia miała skala Hunta-Hessa. Ocena stanu klinicznego chorego o jeden stopień wyżej w tej skali zwiększała ponaddwukrotnie ryzyko zgonu pooperacyjnego.WnioskiŚmiertelność pooperacyjna po pęknięciu tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej uwarunkowana jest stanem klinicznym przy przyjęciu i wystąpieniem DCI.